Diktatura e Parasë

Fantazia është dhunti e çmuar. Ajo e merr të zotin në fluturim përmbi gardhe dhe kufij. Ajo e bën atë hero, e bën shenjtor, strateg, multimiliarder…

Me fantazinë time, le të ulem edhe unë një herë multimiliarder, mbi fronin e një vendi!

Sa mirë të jesh i pari i vendit! Në ndryshim nga Enver Hoxha, unë sot nuk do të kem kamxhikun, zjarrin dhe hekurin që të tiranizoj, të rrëmbej, të vras, të shtetëzoj, të shpërblej me shtëpi dhe vila pasanikësh, fshatarët që të më brohorasin sa herë t’u shfaqem përpara. Me këto përparësi, tirani e arriti kollaj hijen e rëndë e të gjithëpushtetshme.

Megjithatë, jam në fushën e fantazisë dhe kam rrugë të reja për ambiciet e mia. Edhe unë, si ai, mund të ngjall frikë, mund të qërroj kundërshtarë, mund të mbush vendin me burgje pa ua vënë emrin ashtu, mund të ndjell turma këpucëlëpirësish përpara çizmeve të mia.

Se ekziston një mjet i magjishëm, fuqiplotë: është paraja!

Ambicia ime përmbushet sapo unë ta mbledh dhe ta shumoj paranë marramendërisht. Se si bëhet kjo, në Shqipëri e di përmendsh edhe një çunak çfarëdo: me pranim ryshfetesh në shuma të mëdha, në këmbim të ndereve të mëdha; e bëj me lejime shumëvjeçare të mosdoganimit të mijëra e mijëra mauneve e autocisternave që sjellin mallra: me trafiqe të ndryshme drogash, karburantësh dhe armësh; me zotërime bankash, me dhënie të favorshme terrenesh, minierash, hidroçentralesh e pikash turistike, nga ato që vetëm pak vjet më parë ishin pasuri të përbashkëta…

Paranë e pamatë e përkthej në pushtet të pamatë!

Dhe atëherë ai, tirani që përmenda, më merr të keqen. I rruat diktatura atij, por nga fuqia nuk mund të barabitet kurrë me mua. Unë bëhem pushtetar i një republike parlamentare, me një kushtetutë që tingëllon më demokratike edhe se ato të vendeve më të përparuara të globit.

E bëj kushtetutën në katër kopje dhe e ve nën secilën këmbë të fronit.

Edhe unë mund t’i qëroj kundërshtarët e mi. Bile pa gjykata ushtarake edhe pa i burgosur fare. Heq dënimin me vdekje dhe e përdor vdekjen sa herë të dua. Krijoj një varfëri të tillë sa me një dorë euro, apo dollarë e varros nën pesë kuintalë dheu, cilindo që ma sjell në majë të hundës. Këtë e bëj fare lehtë, veç duke ia dhënë paranë një killeri hallexhi, të cilin më shumë se ai, jam unë i interesuar që të mos e kap.

Përdorimi i armëve të turpëron. I parasë të nxjerr faqebardhë.

Mund të paguaj viktimat e mia, dhe familjarët e tyre. Paguaj mbylljen e gojëve edhe në rastin kur ndonjë badigardi im, mitralon nja dhjetë pesëmbëdhjetë qytetarë që festojnë përvjetorin e përmbysjes së diktaturës.

Këto janë vogëlsira e nuk duan kapitale, por ama, me një varfëri të përhapur mirë e mirë, mbi tërë territorin e vendit, shuaj e bëj gropë çdo vatër të idealizmit. Me miliardat e mia blej me qindra mijëra votues që ta hedhin votën e tyre të lirë për mua.

Votën e lirë, theksova! Natyrisht të lirë, se jemi shtet demokratik, dreqi ta marrë! Me një dorë parash, qoftë edhe sa për të shtyrë muajin, ata votojnë të lirë bash si t’u thuash, dhe as e vrasin mendjen se ç’u premtoj unë dhe as u venë veshin përrallave të kundërshtarëve të mi. Me eurot e mia në shifra përrallore, unë blej komisionerët. Të mitë dhe të kundërshtarëve! Blej gazetarë, vendas dhe të huaj. Me paratë e mia të pashtershme dhe që nuk më dhembin hiç, unë blej dhjetra deputetë që nuk kanë faqeskuqje. Më duhen dhjetë deputetë kundërshtarë, blej dhjetë, më duhen njëqind, i blej edhe njëqind! Qoftë e bekuar blerja!

<

►

>

Unë blej të deleguar, vëzhgues, ambasadorë, ekspertë, hetues japonezë dhe amerikanë, që i ftoj si të paanshëm. Unë blej, mbretër, senatorë, kongresmenë, lordë… Si mund t’u rezistojë dhjetë milionë eurove një i dërguar i Europës, me kushtin e vetëm që i ve unë – të kthehet andej nga erdhi. Dhjetë milionët ai nuk i ka parë kurrë me sy kaq lehtë, teksa për mua ato janë hiçogjë, se kam mijëra miliarda, që për t’i shtënë në dorë nuk më kanë nxjerrë asnjë bulëzë djerse. Atyre që e kanë dërguar duke më vënë në dyshim demokracinë time, ai do t’u thotë se dyshimet e tyre ishin pabaza.

E ata do ta besojnë, ngaqë demokracia e një populli, mësuar pa demokraci, nuk do të lerë pa gjumë asnjë eurodeputet e asnjë president.

A vallë gjen sot njeri që nuk e ka kuptuar se paraja përkthehet në sundim? Dhe ky është më i padukshmi nga sundimet, pa ngritur tela me gjemba anembanë kufirit, pa nxjerrë tanke, pa apele darke të internuarish nëpër kampe dhe fshatra të Tepelenës dhe të Myzeqesë. Është më i pazhurmshmi nga sundimet: nga xhepi në xhep, nga çanta në çantë e nga banka në bankë, paraja lëviz pa as më të voglën frushullimë.

Ja, kështu! E kisha me Zykon që arriti deri te blerja e kadinjve!

Ehe, kohëra të tjera, sot!

E kam edhe me atë tjetrin, pjellën e Stalinit, që me një të lëshuar frerëve të fantazisë, i them: i pifsh lëngun diktaturës tënde, o Enver!

ZIKJA MË SHKRUAN

Zike Pallaska, që më shkruan është vëllai im binjak, në Shqipëri. Ai ka ndryshuar edhe mbiemrin se druhet mos më dëmtojë mua. I them ta lerë këtë mbiemër të shpifur, se tani ne rrojmë në një botë demokratike, por ai vazhdon me të tijën.
Ai nuk dallon shumë nga unë. E vetmja gjë që na dallon është ajo që ai nuk ka lëvizur kurrë nga atdheu. Këtu është lindur dhe këtu thotë se do t’i mbyllë edhe sytë.

Zike Pallaska më shkruan

KONGRESE DHE DELEGATË

Më fal, o byrazer, byrazer, po u bënë ca si shumë parti këtej nga anët tona. Dhe po na ngjasin si ca mushka, që të marrin mbi kurriz e të shpien në majë të malit-pushtet.
E këtë ëndërr e ushqejnë vetëm të zotërit e mushkave, ata që janë shaluar mbi samarin e saj.
Po nuk është vend për kaq shumë mushka ky i yni, ore, se dhe mendjellinjtë nuk i kemi aq të shumtë sa të përndahen rreth kalorësve e t’u japin mëndje, që ata të kenë me kë të pleqësojnë punët. Kështu që pjesa më e madhe e këtyre partive-laj-thaj, kanë vetëm kalorësin dhe mushkën. Ai që është kalorës është dhe mëndjelliu.

Nga ky soj është edhe Koço Kokëdhima!

Nuk di a e njeh Kokëdhimën, o byrazer, por unë e njoh për burrë të zgjuar, veçse është ca si oreksmadh. Këto ditë paska vendosur të provojë të bëhet i pari i Tiranës, kryetar bashkie!

Nuk është për t’u sharë çdo ambicje. Edhe nuk i shaj as ato ambicje që mbijnë si barërat e këqia. Dhe më vraftë Zoti, po t’i shkruaja këto radhë, ngaqë do ta dëgjoja që do të thosh vetëm se po përgatitet t’i hyjë valles zgjedhore.

Nuk durova dot, or byrazer, kur e dëgjova që tha se, do të kandidojë apo jo, këtë do ta vendosë kongresi i partisë së tij!

E di, byrazer, që tani ti po qesh me të madhe dhe rrezik nga e qeshura të shkulësh ndonjë brinjë, po, për shpirtin e babajt kështu tha!… Dhe mua vetë akoma po më dhembin brinjët.

E po si, ore, asnjëra nga partitë, daç ato më të mëdhatë, daç ato më të voglat, nuk hoqën dorë nga shkolla e partisë të Qoftëlargut, nga e folura e tij dhe nga demagogjia e tij?!

Shefat e partive tona, janë edhe kapot e tyre, edhe ushtarët e tyre. Edhe zotërit edhe shërbëtorët e partisë. “Unë jam ushtar i partisë,” thoshte Enver Hoxha. – “Këtë nuk e them unë, e thotë partia” – “Kështu na mëson ajo” Edhe kur merrte kërbaçin, edhe në shkulm të zemërimit, nuk e harronte partinë ai: “Ti do arrestohesh në vend, e këtë nuk e vendosa unë, por e vendosi partia!”

Kështu Koçoja do të mbledhë kongreeeesin!..

Dhe do të dëgjojë në ankth, se qysh do të vendosë kongresi i tij: do ta lejojë Koçon të hedhë zaret për kryetar Tirane, apo do t’i thotë sus?!
Vallahi, or byrazer, uroj t’i vejë mbarë e ta bindë kongresin që t’i japë vizën, se Kokëdhima është gojëtar e do t’ua mbushë mendjen delegatëve.
Që të jem i sinqertë fare-fare, unë kam frikë se delegatë për të mbushur ndonjë sallë ai nuk ka, por dhëntë zoti të ketë aq sa për të mbushur zyrën!
Ja këto kishim nga Tirana, këtë radhë.
I yti, Zikja
2015.

Zike Pallaska më shkruan

MOS NA LËNTË PERËNDIA PA ARMIQ!

Nē kētē vendin tonë tē bekuar ndodhin çudira, or byrazer. Në paralamentin tonë me tē gjitha merren: me sēmundjet , me plehrat, me kualitetin e betonit, me drejtshkrimin…
Thuhet se ēshtē pērgatitur njē ligj i posaçēm pēr tē hequr njē fjalē nga fjalori i gjuhēs shqipe. Po lereni, or të bekuar! Joooo! Duan ta fshijnē medoemos fjalēn “kundērshtar.”
“Na mjafton fjala “armik” thonē! Pērse duhen fjalē tē tepērta. Armik na i kryen tērē nevojat. Armik, i armikut, armikun, o armik, prej armikut…”

Nē Shqipēri nuk ka kundērshtarē. Ka vetēm armiq….

Mos shko larg dhe shiko parlamentin. Në pjesën më të madhe të vitit, gjysma e sallës është plot e gjysma fare bosh. Kur është plot njëra gjysmë, boshatiset tjetra. E kur janë që të gjithë deputetët brenda sallës dhe votojnë, shiko veç njërën pale! Po qe gjysma me kartela jeshile, mos e kthe hiç kokën se andej do të shohësh vetëm të kuqe. Duket sikur zotërinjtë deputetë nuk e vrasin mendjen, po shohin si voton kreu i partisë së tyre. Qëllon që ndonjë ditë u mungon kreu. Nuk prish asnjë punë, se shohin kreun e partisë armike: ai ngre jeshilen ata fap, ngrenë të kuqen!

Mos e shty pastaj më lart! Se qesharakëria merr krahë. Ju i patë festat se si u bënë. Të parët e politikës nuk bien dakord dhe nuk merren vesh, apo nuk duan të merren vesh. U bënë tridhjetë e ca vjet që nuk e çlirojnë dot siç duhet Shqipërinë nga gjermanët! Nuk e caktojmë dot datën e saktë të çlirimit. Është 29, apo 28 Nëntor?! Herë dalin e zihen e shahen me çfarë u mban pragu, pleqtë armiq që i jetuan ato kohë, herë-herë venë e trokasin në ambasadën e gjermanëve: kur ia mbathët nga ky vendi ynë, or aman!…

Më thanë se në qytet andej nga jugu, më 1992-shin një rruge i hoqën emrin e dëshmorit partizan Rushit Bilbili dhe i vunë emrin e një deputeti të kohës së mbretërisë, që pat qenë lindur në atë rrugë dhe dënuar më pas nga komunistët dhe që quhej rastësisht Bilbil Rushiti. Kur u rikthyen në pushtet të majtët më 1997, u hoq pllaka e re prej mermeri me emrin e Bilbilit dhe ja kthyen prapë rrugës atë mermerin e vjetër me emrin e parë të dëshmorit Rushit. Në 2005 u rikthyen në fuqi të djathtët: e hoqën pllakën me emrin e partizanit Rushit Bilbili dhe vunë atë me të deputetit Bilbil Rushiti.

Kështu u bënë tetēdhjetē vjet, o vëllai im, që nga Dyzetekatra, ajo rrugë ka mbetur me pothuajse po atë emër, veçse herë e ka Bilbilin prapa dhe herë e ka Bilbilin përpara!
Ja kështu jemi ne!

2011. /Gazeta Liberale

Tags: armet, diktatura e parase, fantazia, faqebardhe, paraja, viktima, vota e lire