Alexandros Nikolaidis, dy herë kampioni olimpik i "argjendtë", i tha lamtumirë botës me një tekst tronditës mbi betejën e tij me një formë të rrallë të kancerit.
Ai ishte një sportist i madh në taekwondo, me pjesëmarrje në tre Lojëra Olimpike, dy medalje argjendi të fituara dhe një karrierë përgjithësisht të gjatë në botën sportive dhe jo vetëm.
Pothuajse askush nuk e dinte se për dy vitet e fundit ai po luftonte kancerin, dhe në të vërtetë me një formë të rrallë kanceri, karcinomën NUT. Ndoshta ai ishte pacienti i parë i kësaj lloj sëmundjeje në Greqi dhe arriti të luftojë për disa raunde me të. Ai duroi dy vjet dhe mesazhi që u postua mëngjesin e sotëm në llogarinë e tij personale në rrjetet sociale nuk mund të mos i bëjë të gjithë të emocionohen.
Ai u përshëndet me familjen dhe miqtë e tij dhe foli gjatë për betejën e tij shumë të vështirë me karcinomën NUT. Pjesa më tronditëse e postimit, është ajo ku ai u referohet dy fëmijëve të tij.
Postimi i tij tronditës në Facebook
Do të filloj me këtë klishe, për ju që po lexoni postimin tim tani, unë ndoshta jam larguar për diku më mirë, ose askund.
Për dy vjet vuaja nga kanceri. Me një lloj kanceri kaq të rrallë, që aktualisht nëntë në dhjetë mjekë grekë që e lexojnë, po e dëgjojnë për herë të parë dhe do të nxitojnë ta kërkojnë. Fatmirësisht, vetë doktori im, i mrekullueshëmi Yannis Bukovinas, që më kapi për dore në rrugëtimin më të vështirë të jetës sime, e njohu këtë djalë të rrallë dhe bëri gjithçka për të më shpëtuar, ose për të më dhënë pak jetë. Ai lëvizi qiellin dhe tokën, për të sjellë ilaçe nga ana tjetër e tokës që unë t'i provoja.
Dy vjet nuk thashë kurrë "Pse unë"? Nuk ka mendim më egoist se ky. I ndodh dikujt, fqinjit tonë, shokut tonë. U ndodh shumë njerëzve. Nëse vendos një shenjë fati në jetën time, do t'ju them edhe tani, se kam qenë një njeri me fat. U bekova të realizoja ëndrrat e mia, të qëndroja shumë herë në podium, të lavdëroja sportin dhe vendin tim, të takoja njerëz nga e gjithë bota, të mësoja respektin, rivalitetin fisnik, vlerat kaq të rëndësishme, të cilat jam përpjekur t'i zbatoja në jetën time.
Unë pata fatin të më donte gruaja më e mrekullueshme në botë, dhurata ime nga Zoti, siç është emri i saj dhe të kisha një familje të bukur.
Kështu që edhe në këtë fatkeqësi që më gjeti, i thashë faleminderit, që nëse kjo ishte menduar të vinte në familjen time, nuk e gjeti atë dhe fëmijët e mi. Më duhej të ngjitesha në këtë mal dhe duhej ta mbaja këtë barrë.
Në këtë rrugëtim të vështirë, pata fat, sepse kisha si shoqërues solidaritetin dhe kujdesin e aq shumë njerëzve, saqë shumë herë mendoja se çfarë bëra për të merituar gjithçka që më ofruan me vetëmohim. Fillimisht mjeku im, z. Bukovinas, rektori, z. Dimopoulos, që më ndihmuan shumë në fazën e parë të sëmundjes sime, por edhe më vonë, në marrjen e çdo trajtimi sa më të shpejtë. Z. Iliadis kirurgu im i kraharorit, një shkencëtar i shkëlqyer që më përqafoi si baba gjatë operacionit tim shumë të vështirë në mushkëri. Zoti Peios, neurokirurgu që më lehtësoi dhimbjet e tmerrshme dhe shumë e shumë të tjerë, nga infermieret deri te mjekët ndihmës, që treguan dashuri dhe ajo dashuri më dha forcë.
Dhe së fundi, dua të ndalem tek njeriu me një kapital alfa, Alexis Tsipras, ai erdhi në jetën time kohët e fundit dhe më dha miqësinë e tij, mendimin e tij, kujdesin e tij vëllazëror, sikur të më kishte njohur përgjithmonë. Ai më dëshmoi se gjithçka për të cilën ai dhe e majta qëndron është një qëndrim i vërtetë jetësor. Ai më mbështeti moralisht dhe praktikisht dhe gjithashtu bëri të pamundurën për të më dhënë kujdesin më të mirë.
Unë dua t'u them të gjithëve diçka.
Ju keni pasur sukses. Më keni mbajtur gjallë, më gjatë se sa kanceri im shumë agresiv më dha medaljen e artë të zgjatjes së jetës sime, në një kohë shumë kritike kur vajza ime Eleanna ishte vetëm 3.5 vjeçe dhe nuk mbante mend asgjë nga unë, ndërsa tani në moshën 5.5 vjeç ajo do të më kujtojë të paktën si një kujtim të largët dhe ajo do të jetë në gjendje t'i tregojë histori vëllait të saj të vogël Gjergjit, në mënyrë që ata të më mbajnë gjallë në zemrat e tyre përgjithmonë.
Miqtë e mi, në këtë jetë ku të gjithë jemi kalimtarë, ajo që ka më shumë rëndësi është se çfarë gjurme lëmë, jo si dhe kur do të largohemi.
Për këtë arsye, nëse jam pacienti i parë i regjistruar me karcinomën NUT në vendin tonë, më lejoni të jem arsyeja për të informuar mjekët dhe pacientët për këtë lloj kanceri i cili nëse diagnostikohet në kohë mund të shpëtojë jetë. Le të jemi rasti për të forcuar thelbësisht sistemin tonë shëndetësor kombëtar, aq të nënvlerësuar vitet e fundit, për të mos pritur në radhë për një radiografi, për një kimioterapi apo një operacion dhe për të humbur kohë të çmuar, për të ndalur labirintin e burokracisë që kërkon kohë dhe pengesave ligjore, kur barnat eksperimentale potencialisht shpëtimtare duhet të miratohen menjëherë.
Nëse vijmë në këtë jetë për një qëllim, unë kam vendosur se cili do të jetë. Të ofroj shpresë përmes asaj që kam arritur në jetën time. Për këtë arsye, dy medaljet e mia të argjendta olimpike, nga Athina dhe Pekini, të cilat i kam fshehur mirë prej vitesh, është koha të dalin dhe të kthehen atje ku i takojnë, te vlerat universale. Dëshira ime e fundit është që këto dy medalje të dalin në ankand dhe shuma e mbledhur t'u jepet strukturave për fëmijë të zgjedhura nga familja ime.
Nëse shpëtohet qoftë edhe një fëmijë, ia vlen çdo goditje në kokë, çdo këmbë e thyer.
Kjo është gjurmë që dua të lë në shoqëri, kjo është trashëgimia që dua t'u lë fëmijëve të mi./Përshtati Liberale.al
