Udhëheqësi komunist shqiptar Enver Hoxha shfaqet në Moskë më 16 korrik 1947 me ministrin e jashtëm të Bashkimit Sovjetik Vyacheslav M. Molotov përpara negociatave për një marrëveshje ekonomike midis dy vendeve, kohë kur nisi krisja e madhe me jugosllavët e Titos

Hoxha e filloi aktivitetin politik në moshën 16-vjeçare si student që kundërshtonte Mbretin Zog. Ai ishte themelues i Partisë Komuniste të Shqipërisë në vitin 1941 dhe anëtar i kryesisë si përfaqësues i myslimanëve në vend.

Në vitin 1943, ai u emërua kreu i partisë dhe udhëhoqi grupin partizane kundër pushtuesve italianë dhe gjermanë dhe bashkëpunëtorëve të tyre shqiptarë. Në thelb duke luftuar vetë dhe me mbështetje të kufizuar nga britanikët, Hoxha i dëboi gjermanët nga Shqipëria në nëntor 1944.

Pas çlirimit, Hoxha u bë një aleat i vendosur sovjetik i Stalinit. Por pas vdekjes së tij, ndërsa Bashkimi Sovjetik filloi të kthehej drejt kapitalizmit në fund të viteve 1950, marrëdhëniet me Hoxhën u përkeqësuan. Hoxha filloi të bënte më shumë shkrime teorike kritike ndaj Bashkimit Sovjetik dhe përfundimisht u rreshtua me kinezët nën Mao Ce Dunin, duke denoncuar sovjetikët dhe kryeministrin Nikita Khruschchev në veçanti për revizionizmin e marksizmit në 1961.

Hrushovi u përgjigj duke ndërprerë shumicën e marrëdhënieve ekonomike me Shqipërinë dhe ekonomia e një vendi të vogël filloi të vuante shumë ndërsa Hoxha filloi të përmirësonte lidhjet ekonomike me Kinën.

Megjithatë, pas përfundimit të Revolucionit Kulturor në Kinë në 1971 dhe vdekjes së Mao Ce Dunit në 1976, kinezët ndryshuan politikën e tyre të jashtme. Ata nuk po i identifikonin sovjetikët si armikun e tyre kryesor dhe në ‘78 vendosën për të ndërprerë lidhjet me Shqipërinë. Enver Hoxha u nda nga jeta në prill ‘85 dhe në izolim të plotë Shqipërua u rrënua ekonomikisht, për të dalë e gjymtuar në vitin 1990, kur regjimi u rrëzua përfundimisht.