Ambasadorët e huaj kanë negociuar gjithmonë 30 vitet e fundit krizat shqiptare. Por këto ditë për herë të parë publikisht u zhvendos edhe vendi i tryezës së bisedimeve. Ajo ishte në rezidencën e ambasadës amerikane, një territor jo shqiptar.
E ndërsa shumë shqiptarë mund të jenë ndjerë të turpëruar kur shihnin përfaqësuesit e tyre politikë të hynin e dilnin nga shtëpia e Yuri Kim për të caktuar rregullat tona të votimit, është po kaq e vërtetë se ambasadorët u futën në mes pasi Këshilli Politik po dështonte.
Ambasadorët e huaj kanë negociuar gjithmonë 30 vitet e fundit krizat shqiptare. Por këto ditë për herë të parë publikisht u zhvendos edhe vendi i tryezës së bisedimeve. Ajo ishte në rezidencën e ambasadës amerikane, një territor jo shqiptar. Kaq mjafton për të treguar paaftësinë e përfaqësuesve të politikës shqiptare dhe rolin vendimtar që kanë ende ndërkombëtarët në përcaktimin e zhvillimeve shqiptare.
Kaq mjafton edhe për të treguar se sërish si në 2017, kur “buldozeri” amerikan Hoyt Yee u vuri përpara Bashës dhe Ramës një marrëveshje me kushtin që ose ta pranonin integral ose t’a refuzonin të gjithë, BE edhe këto ditë përfaqësuesit e SHBA dhe BE e kanë të qartë objektivin që duhet arritur.
Shumë shqiptarë mund të jenë ndjerë të turpëruar kur shihnin përfaqësuesit e tyre politikë të hynin e dilnin nga shtëpia e amerikanëve në Tiranë për të caktuar rregullat tona të votimit. E vërtetë. E pranoi dhe kryeministri dje në Kuvend, ndërsa i falënderoi mediatorët e huaj për facilitimin e komunikimit mes palëve, meqë njëra nga palët nuk pranonte të ulej në bisedime. Po aq e vërtetë sa turpërimi i shqiptarëve është edhe se ndërkombëtarët nuk e kanë marrë këtë rol, për të fituar pikë për karrierën personale. Ambasadorja amerikane Yuri Kim nuk i detyroi për interes personal katër anëtarët e Këshillit Politik që të ngujoheshin dy ditë rresht nga nëntë orë në shtëpinë e saj. Ata u futën në mes pasi Këshilli Politik ishte e qartë se po dështonte.
Mosarritja e konsensusit në Këshillin politik ishte një nga rastet e rralla që në historinë e ndryshimit të Kodeve Zgjedhore prej 20 vitesh.
Ndërhyrja e ndërkombëtarëve në nenet e ligjeve shqiptare s’është as e para dhe as e fundit. Nga ish ambasadori amerikan Rajerson që merrte pjesë në mitingjet e PD për të përmbysur komunistët, tek Vranicki i OSBE në prag luftën civile të ’97-ës, miratimi i reformës në Drejtësi në 2016 e kriza politike në 2017-ën.
Por brutale dhe imediate ndërhyrjen këto ditë atë e bëri data 8 qershor, kur në Bruksel mbahet takimi që do të hapë zyrtarisht negociatat me Shqipërinë. Miratimi i reformës zgjedhore ose të paktën marrëveshja për të, dihet që është një kusht për këtë vendim.
Mosarritja e një pakti mes mazhorancës dhe opozitës reale nuk të bëjë vetëm me negociatat. Një dështim i mundshëm rrezikon sërish përsëritjen vitin e ardhshëm të qershorit 2019, ku opozita e bashkuar bojkotoi zgjedhjet lokale.
Mungesa e stabilitetit politik rrjedhimisht do të bënte dhe stopimin e reformës në drejtësi, investimin më të madh të amerikanëve dhe evropianeve vitet e fundit në vendin tonë.
Zërat që vënë në dyshim drejtësinë e qëndrimeve të ndërkombëtarëve që janë kthyer në arbitra, në shumë raste kanë të vërteta brenda. Në këtë rast do ishte më mirë që politikanët e pakënaqur me anësinë e ambasadorëve ta bënin përballjen hapur dhe faqe publikut. Përveç ish presidentit Berisha në 1996, askush më pas nuk ka bërë. Arsyeja e thjeshtë është se çdo dalje kundër SHBA e BE do të thotë humbje apo dëmtim i karrierës. Shkaku mund të jetë fuqia e tyre, por edhe dobësia e politikanëve tanë.
Dhe së fundi jemi ne që kërkojmë prej 30 vitesh t’i bashkohemi evropianëve dhe jo e kundërta. /Gazeta Liberale
