Përmbledhje e dy prej analizave të “THE ECONOMIST” pas vendimit të Presidentit Joe Biden për tu tërhequr nga gara presidenciale në SHBA
Ishte e pashmangshme, ndoshta, por vendimi i Presidentit Joe Biden për të mos kandiduar dhe për t'u rizgjedhur e mundoi Amerikën dhe botën për tre javë e gjysmë. Tani që ai ka lënë garën, shumë varet nga mënyra se si partia e tij do ta trajtojë kërkimin për dikë tjetër që ta zëvendësojë. Pasi i mbijetoi një tentative vrasjeje dhe u fut triumfues në kongres, Donald Trump mbetet favoriti i fortë për t'u bërë presidenti i 47-të i Amerikës. Falë tërheqjes së zotit Biden, ai është edhe më i mundshëm.
Fatkeqësisht, bindja e një plaku kokëfortë që të tërhiqej ishte pjesa më e lehtë. Kongresi i Demokratëve fillon më 19 gusht. Për të maksimizuar shanset e tyre, demokratët tani duhet të kalojnë një vijë të vështirë midis veprimit të shpejtë, ruajtjes së unitetit të tyre dhe gjetjes së kandidatit më të mirë të mundshëm. Disa “pleq” të partisë duket se kanë vendosur të fokusohen te shpejtësia duke mbështetur nën-presidenten e zotit Biden, Kamala Harris. Por kjo nuk është në interesin më të mirë të Partisë Demokratike, madje as të zonjës Harris.
Ajo ende nuk ka treguar se është një kandidate e fortë. Sa më shumë që ajo duket se është futur në partinë e saj, aq më e vështirë do ta ketë për të fituar.
Janë, në përgjithësi, dy mënyra për t'u bërë kandidati presidencial i një prej dy partive kryesore politike të Amerikës. Njëra është të ngrihesh si një person i brendshëm, duke i tejkaluar rivalët e kaluar, apo duke përfituar nga një emër familjar, një qëndrim afatgjatë në Kongres ose mentorimi i ‘pleqve’ të fuqishëm. Mendoni për dy presidentët Bush dhe Joe Biden. Mënyra tjetër është të fitosh si një i huaj, përmes karizmës. Barack Obama dhe Donald Trump e bënë këtë. Kamala Harris, kandidatja kryesore për t'u bërë kandidatja demokrate pas vendimit të zotit Biden për t'u tërhequr nga gara presidenciale e vitit 2024, i përket në mënyrë të prerë kampit të parë. Për të kuptuar perspektivat e saj politike, duhet kuptuar që zonja Harris është një krijesë e politikës institucionale, jo një vizionare apo ideologe.
Politika që i dha formë zonjës Harris ishte ajo e Kalifornisë – e çuditshme, e rrjedhshme dhe e përqendruar te e ardhmja. Kur ajo erdhi në moshë politike në vitet 1990, Partia Republikane ishte një forcë e fuqishme në pushtet. Ndërsa punonte si prokurore lokale në Oakland, zonja Harris kishte lidhje me Ëillie Broën, një promovues demokrat 30 vjet më i madh se ajo; ai e ndihmoi për të nisur karrierën e saj politike. Më vonë, me entuziazmin e saj, ajo fitoi zgjedhjet si prokurore duke u anuar nga e djathta për çështjet e drejtësisë penale, ndërsa u zgjodh prokurore e përgjithshme e shtetit në vitin 2010. Kur partia e saj u zhvendos majtas , ajo ndryshoi qëndrime për çështje të tilla si dënimi me vdekje, të cilin fillimisht i mbështeti dhe më pas i kundërshtoi. Kritikët e saj e hodhën poshtë atë si një oportuniste të gjatë me ambicie dhe pa bindje, një reputacion që e ka pasur të vështirë ta heqë.
/Liberale.al/
