Piktura e Spiro Kristos "Shoku Enver Hoxha gjatë Luftës Nacionalçlirimtare" (1974), e e paraqet udhëheqësin e regjimit komunist si një komandant të ri, në një ambient të brendshëm, përballë një harte të madhe të shtrirë në tavolinë.
Përreth tij ndodhen objekte të shumta që e lidhin me skenën: një pushkë, dylbi, dokumente, llambë, tavëll dhe fletore. Megjithëse ndriçimi në pikturë është i paqartë, drita vjen qartë nga e djathta e sipërme, duke rënë mbi trupin e Hoxhës. Duket sikur ndriçimi nuk ka burim praktik, por është më shumë simbolik. Dora e majtë e Hoxhës është e vendosur fort mbi hartë, ndërsa në dorën e djathtë mban një laps të kuq. Ajo që bie në sy është hija e errët nën majat e gishtërinjve të tij të majtë.
Është pikërisht kjo hije që e bën këtë pikturë të veçantë. Ajo është ndër të paktat zona të errëta të imazhit dhe përforcon lidhjen materiale të trupit me hartën. Hija nuk është vetëm element estetik, por funksional – e bën dorën të prekshme dhe e dallon nga sipërfaqja e hartës. Gishti tregues përkulet në mënyrë konkave, ndërsa gishtat e tjerë shtypen me forcë, duke krijuar tension fizik. Kjo lëvizje e dorës theksohet më tej nga hija, që sugjeron një marrëdhënie të drejtpërdrejtë me territorin.
Kristo, në këtë mënyrë, nuk e shfaq Hoxhën si një figurë të përditshme, por si një përfaqësim të ideologjisë. Vështrimi i tij nuk është i përqendruar në objektet para tij, por duket se shikon përtej kornizës, si i zhytur në mendim.
Në vend që ta paraqesë Hoxhën si një figurë hyjnore, Kristo e bën të prekshëm përmes shenjës për territorin – hartës. Piktura ofron kështu një interpretim vizual të mënyrës se si krijohet “realiteti” i liderit nëpërmjet përfaqësimeve.
Këtu, Hoxha nuk del thjesht nga historia, por nga një sipërfaqe që e parashikon dhe e projekton të ardhmen. Ai është produkt i hartës, jo vetëm aktor mbi të. Dhe kjo hije – e vogël, por vendimtare – është ajo që na tregon ku fillon materiali dhe ku mbaron ideologjia.
