Një studim i ri zbulon se e ardhmja e Tokës është më e rrezikuar nga sa kemi imagjinuar ndonjëherë.
Një studim i ri zbulon se e ardhmja e Tokës është më e rrezikuar nga sa kemi imagjinuar ndonjëherë. Sipas një ekipi studiuesish nga Universiteti i Bristolit, një superkontinent i ri dhe kushtet ekstreme klimatike mund të shënojnë fundin e jetës në Tokë dhe është më afër se sa mendojmë.
Studimi, i botuar në revistën Nature Geoscience, nxjerr në pah pasojat e bashkimeve kontinentale dhe rritjes së temperaturave që mund ta bëjnë Tokën të pabanueshme për njerëzit dhe shumicën e gjitarëve, duke vendosur terrenin për një zhdukje masive të paprecedentë.
Goditja e trefishtë e ndikimit Pangea Ultima
Një nga aspektet më të habitshme të studimit është fenomeni i parashikuar i “goditjes së trefishtë”, i cili i referohet tre faktorëve kryesorë që kontribuojnë në nxehtësinë ekstreme që do të karakterizojë Tokën e së ardhmes, fenomeni i kontinentalitetit, një diell më i nxehtë dhe nivelet e rritura të CO2.
Ndërsa kontinentet bashkohen gradualisht, formimi i një superkontinenti do të ndryshojë në mënyrë dramatike klimën e planetit. Madhësia dhe forma e masës kontinentale do të rriste fenomenin e kontinentalitetit – një term i përdorur për të përshkruar se si masat më të mëdha kontinentale mund të krijojnë luhatje ekstreme të temperaturës, si të nxehta ashtu edhe të ftohta, për shkak të ndikimit të zvogëluar oqeanik. Në të njëjtën kohë, dielli do të vazhdojë të shkëlqejë, duke çliruar më shumë energji dhe nivelet e dioksidit të karbonit pritet të rriten ndjeshëm për shkak të proceseve gjeologjike si shpërthimet vullkanike.
“Superkontinenti i sapo shfaqur në thelb do të krijojë një goditje të trefishtë, duke përfshirë efektin e kontinentitetit, një diell më të nxehtë dhe më shumë CO2 në atmosferë, duke rritur nxehtësinë për pjesën më të madhe të planetit. Rezultati është një mjedis kryesisht armiqësor pa burime ushqimi dhe uji për gjitarët,” tha Alexander Farnsworth, autori kryesor i studimit dhe një studiues i lartë në Universitetin Bristol.
Rezultati përfundimtar i këtyre faktorëve të ndërlidhur është një valë e fortë nxehtësie që do të shkatërrojë shumë specie, duke përfshirë njerëzit, të cilët do të luftojnë për të mbijetuar në këto kushte ekstreme.
Temperaturat dhe lagështia ekstreme janë çelësi i shkatërrimit tonë
Simulimet parashikuan se temperaturat e ardhshme në Tokë mund të kalojnë rregullisht 40°C deri në 50°C (104°F deri në 122°F), me ekstreme ditore edhe më të larta për shkak të nxehtësisë intensive dhe niveleve të larta të lagështisë. Kjo rritje dramatike e temperaturës, e kombinuar me mungesën e burimeve ujore dhe bimësisë, do ta bënte pothuajse të pamundur mbijetesën për shumicën e gjitarëve.
Njerëzit, në veçanti, do të përballen me sfidën e mbajtjes së një temperature të qëndrueshme të trupit në një nxehtësi kaq ekstreme, e cila do të përkeqësohet nga lagështia që parandalon djersitjen efektive, mekanizmin kryesor ftohës të trupit.
Roli i CO2 dhe aktiviteti vullkanik në valët e ardhshme të të nxehtit
Një element kritik i modelit të studimit është rritja e parashikuar e dioksidit të karbonit (CO2) gjatë 250 milionë viteve të ardhshme. Ndërsa aktiviteti tektonik rritet gjatë formimit të superkontinentit, shpërthimet e mëdha vullkanike do të lëshojnë edhe më shumë CO2 në atmosferë, duke krijuar një efekt serë që do të intensifikojë më tej ngrohjen globale.
Kombinimi i rritjes së niveleve të CO2 dhe aktivitetit ekstrem vullkanik do të bllokojë nxehtësinë në atmosferë, duke i shtyrë temperaturat globale në nivele të pabanueshme dhe duke shkaktuar një ngjarje të zhdukjes masive për shumë specie, përfshirë gjitarët.
Imazhi tregon temperaturën më të ngrohtë, mesatare, mujore (Celsius) për Tokën dhe superkontinentin e parashikuar (Pangea Ultima) në 250 milionë vjet, kur do të jetë e vështirë për pothuajse të gjithë gjitarët të mbijetojnë.
Çfarë do të thotë kjo për të ardhmen e jetës në Tokë?
Ndërsa studimi tregon për një të ardhme të zymtë, ai gjithashtu thekson rëndësinë e të kuptuarit të tendencave afatgjata të klimës së Tokës. Pavarësisht rritjes së pashmangshme të temperaturës në të ardhmen e largët, studiuesit theksojnë se jeta në Tokë do të mbetet e banueshme për të ardhmen e parashikueshme, me kusht që të zbusim ndikimet aktuale të ndryshimeve klimatike.
Si përfundim, ndërsa Pangea Ultima dhe nxehtësia ekstreme e lidhur mund të duken si një skenar i largët, studimi ofron një kujtesë thelbësore se sa të ndërlidhur janë sistemet e Tokës dhe se si ndryshimet në strukturën dhe klimën e planetit tonë mund të kenë pasoja të pakthyeshme. Gjetjet sugjerojnë se fundi i jetës në Tokë nuk do të shkaktohet vetëm nga veprimet njerëzore, por nga forcat natyrore të planetit, duke punuar gjatë miliona viteve për të krijuar një planet që mund të mos mbështesë më jetë.
