Ervis Iljazaj
Protesta e 6 Dhjetorit e thirrur nga Sali Berisha në ditën që zhvillohet samiti i Bashkimit Europian në Shqipëri, e cila përbën një ngjarje të rëndësishme, thuajse historike për vendin tonë, nuk ka dyshim se është protestë atipike. Për një arsye shumë të thjeshtë. Në këtë protestë njerëz më pushtet, në këtë rast opozita shqiptare, duan të protestojnë kundër njerëzve me pushtet, lidërve të Bashkimit Europian.
Sigurisht, protestat kundër njerëzve më të pushtetshëm janë të shëndetshme dhe qëndrojnë brenda logjikës demokratike. Ka shumë raste kur ka ndodhur një gjë e tillë. Gjithmonë kur organizohen samite ndërkombëtare, si për shembull G-7, qytetarët organizojnë protesta për çështje të caktuara për të sensibilizuar pushtetarët e botës, madje ndonjëherë edhe të dhunshme
Këto protesta kanë vlerë kur organizohen dhe zhvillohen nga qytetarët dhe jo nga partitë politike. Madje, protesta nuk është aspak instrument i partive politike, por i shoqërisë civile. Partitë politike kanë instrumente të tjera për të shprehur kritikat ndaj qeverisjes apo për të sensibilizuar shoqërinë për çështje të caktuara. Protestat e organizuara nga partitë politike janë një karakteristikë shqiptare që nuk e gjen në asnjë vend tjetër të botës. Ato përdoren gjithmonë për të treguar forcë politike dhe jo për çështje të caktuara, duke denatyralizuar funksionin dhe qëllimet që protestat kanë. Në këtë mënyrë, në sistemin politik shqiptar është ngritur një lloj miti për protestat politike, duke krijuar iluzionin se nëpërmjet tyre do të merret pushteti, por që në të vërtet janë kthyer në një lojë force midis palëve.
Të gjitha arsyet që opozita ka bërë publike për të sensibilizuar liderët Europian me protestën e 6 Dhjetorit si korrupsioni, keqqeverisja etj, janë arsye legjitime dhe qëndrojnë të gjitha. Mirëpo një opozitë normale këto shqetësime i bënë të ditura me instrumentet zyrtarë që ajo ka në zotërim. Këto shqetësime do të duhet të bëheshin të ditura nëpërmjet takimeve me liderët Europian, nëpërmjet përfaqësimit të saj në organizatat politike dhe institucionale ndërkombëtare, gjë e cila do të ishte më efikase dhe më e vlefshme për Shqipërinë.
Por, problemi qëndron pikërisht këtu. Opozita shqiptare në këtë moment është në një izolim total. Lideri i saj Sali Berisha, deri më tani, nuk ka zhvilluar asnjë takim zyrtar me ndonjë lider apo homolog europian për arsyet që janë të ditura që nga shpallja e tij non grata nga ShBA dhe Britania e Madhe. I pamundur të zhvillojë takime zyrtare ndërkombëtare, Sali Berishës i duhet protesta për të tërhequr vëmendjen ndërkombëtare drejt tij dhe për t’i dhënë mesazh atyre që ai dhe vetëm ai është lideri i opozitës. Kështu që, protesta nuk ka aspak në qendër të saj arsyet e bëra publikisht, por është një çështje ekzistenciale për jetën politike të Sali Berishës, si njeri me pushtet në Shqipëri dhe si lideri i opozitës, gjë të cilën, deri më tani, nuk e legjitimon asnjë ambasadë e huaj.
I ndodhur në një krizë legjitimiteti, juridike dhe diplomatike, me protestën e 6 Dhjetorit Sali Berisha kërkon të konfirmoj në sytë e ndërkombëtarëve pozicionin e tij prej lideri të opozitës. Sigurisht ka të gjithë të drejtën për ta bërë një gjë të tillë, pasi çdo kush që është në politikë ka mjetet dhe instrumentet e tij për të arritur qëllimet, por në aspektin e sensibilizimit të liderëve europian, për problemet që ka Shqipëria, kjo protestë nuk ka asnjë vlerë.
E gjithë beteja e Sali Berishës, deri më tani, që kur është kthyer në krye të Partisë Demokratike, nuk ka qenë për rikthimin në pushtet, por për t’u afirmuar dhe legjitimuar si opozita zyrtare. Po ta vësh re diskursin e saj dhe njerëzve që e mbështesin është pikërisht i tillë. Në shumicën e rasteve kryefjala e debateve publike është “ne jemi opozita e vërtetë”, ata të tjerët janë me Ramën. E vetmja betejë politike që i ka mbetur dhe është konfirmimi i tij si “opozita e vërtetë”. Në këtë kuptim kjo opozitë është dy shkallë larg pushtetit. Para se të mendojë ardhjen në pushtet, i duhet më parë të afirmohet si opozitë ndërkombëtarisht dhe ligjërisht. Edhe protesta e Dhjetorit zhvillohet pikërisht në këtë kontekst. Kjo është një rrugë e mundimshme dhe një përpjekje pothuajse sizifiane për opozitën shqiptare, e cila shkon në dëm të popullit opozitar dhe demokracisë shqiptare në përgjithësi.
Nuk ka dyshim se prozhektorët e mediave do të kthehen nga Sali Berisha më 6 Dhjetor, por nëse kjo gjë do të realizojë qëllimet e tij apo të Edi Ramës, kjo mbetet për tu parë. Ndoshta realizon qëllimet e të dyve. I pari konsolidon pozicionin e “opozitës së vërtetë” dhe i dyti vazhdimësinë e tij në pushtet./Liberale.al/
