Në vitin 1925, Kristaq Sotiri, artisti mjeshtër, krijoi fotografinë monumentale 'Lypsari' në qytetin e Voskopojës. Kjo kulmoi në lenten e thellë të jetës moderne të Kristaq Sotirit, duke e perceptuar vetë ekzistencën si empati ndaj dinjitetit, edhe kur vendoset në gjendjen më të ulët ku jeta të çon në vuajtje të plotë shkatërruese.

Në këtë fotografi të veçantë, nuk do të ishte e saktë ta quanim zotërinë vetëm një lypës. Jo vetëm që ai kap hirin e dallueshëm të dinjitetit të padëmtuar, por shërben gjithashtu si një frymëmarrje dhe portretizim i gjallë i vullnetit dhe shpirtit të palëkundur që lufton për mbijetesë. Dekada të tëra luftrash, sfidash dhe mundimesh të jetës, manifestohen fizikisht në vrenjtjen e fytyrës së tij.

Jo i thyer, ai qëndron i kërrusur, një qëndrim si një i skalitur, duke pritur që jeta të lëshojë.
Mes rrobash të grisura dhe plagëve të padukshme, trupi i tij mban peshën e viteve e luftrave të mëdha. Ngrica, tërbimi dhe përplasja e moshës janë gdhendur në çdo rrudhë të fytyrës së tij, si gjurmë të heshtura të një beteje të përjetshme. Sytë, gjysmë të kthyer drejt dheut, përftojnë një thellësi reflektuese, një përzierje mes kujtimeve të largëta dhe pranimit të fatit të tij, duke krijuar një pamje që flet më shumë se çdo fjalë, një shprehje që prek thellë ata që guxojnë ta shohin përtej dukjes.

Përpara tij ndodhet një filxhan i vogël, një hollësi që flet në heshtjen e tij me zë të lartë. Ai është një simbol për mëshirë, një simbol i shpresës së syve, edhe kur bota zgjodhi të shohë përkundër.
Ky portret nuk është thjesht një dëshmi e artit të Kristaq Sotirit por ai është një mesazh për të parë përtej , për të parë “njeriun”.

Përgatiti: Hemelita Boriçi