“Potato Head”: Resorti luksoz në Bali që po sfidon konceptin e qëndrueshmërisë

"Misioni ynë është të krijojmë një përvojë të bukur – dhe rastësisht edhe më e qëndrueshme,” thotë themeluesi i Potato Head, Ronald Akili.

E kisha takuar rastësisht një grua amerikane në një autobus në shkretëtirën veriore të Uzbekistanit kur më pyeti: “Bën reportazhe për udhëtime mjedisore – a ke qenë ndonjëherë te Potato Head?” Fillimisht mendova se po fliste për ndonjë vend të frymëzuar nga filmi Toy Story, me Mr. dhe Mrs. Potato Head. Por sa gabim kisha. Potato Head është një resort luksoz dhe një nga destinacionet më të përparuara për turizmin e qëndrueshëm në botë, i vendosur në zemër të Balit, Indonezi.

Pas kësaj bisede, dy javë më vonë, gjendesha në një avion nga Londra për në Bali, me pritshmëri të larta.

Dizajn i menduar, luksi që nuk dëmton planetin
Hera e parë që hyra në resort, u magjepsa nga ndërtesat – të ndërtuara me rreth 2 milionë tulla terrakote të punuara me dorë në fshatrat përreth. Sheshi ishte i rrethuar me gjelbërim të dendur dhe dyshemeja shumëngjyrëshe ishte krijuar nga copa qeramike dhe xhami të ricikluara.

Në vend të luksit steril të hoteleve të zakonshme, këtu çdo detaj ishte i menduar dhe i përkushtuar ndaj mjedisit. Tavanët e lobit ishin zbukuruar me qëndisma jeshile të thurura nga shishe të përdorura Sprite. Jashtë, ndërtesa e “beach club”-it ishte ndërtuar tërësisht nga dritare dhe dritare të vjetra druri të mbledhura nga Java, me çati të bërë nga 5,000 shapka të mbledhura nëpër plazhe.

Por ndoshta ajo që e bën më të veçantë këtë vend është fakti që shumë prej mysafirëve as nuk e kuptojnë se po qëndrojnë në një resort thuajse pa mbetje.

Zero mbetje nuk është një modë, por një mision
Potato Head është 97.5% pa mbetje dhe ka ndërtuar një qendër riciklimi 2,000 metra katrorë për të përpunuar mbeturinat organike dhe jo-organike jo vetëm nga hoteli, por edhe nga komuniteti lokal. Përmes kompostimit dhe ripërdorimit krijohen produkte të reja, duke e shndërruar mbeturinën në pasuri.

Një shembull janë karriget e koleksionit “WASTED”, të dizajnuara nga britaniku Max Lamb – mobilje të bëra nga plastika e ricikluar, të bukura sa për t’u vendosur në një galeri arti. Po ashtu, dritat, gotat, sapunierët dhe pajisjet e tjera të përditshme janë të gjitha produkte nga qendra e mbetjeve të vetë resortit.

Mbeturinat e restoranteve nuk hidhen: gocat e detit kthehen në zbukurime, lëkura e domateve bëhet pluhur për patate të skuqura, dhe vajrat e përdorur të gatimit shndërrohen në qirinj natyralë.

Gastronomi me baza bimore dhe përvojë e plotë wellness
Restoranti më i spikatur në resort është “Tanaman”, tërësisht me bazë bimore. Nga kokteji “cactus margarita” me fruta dragonj dhe mezcal pikant, deri te “nuggets”-at krokantë me jackfruit dhe pudingu me çokollatë vegane e xhel panxhari, çdo pjatë është një përvojë unike.

Ndërkohë, uji i përdorur për banjot me lule në dhomë përdoret për të ujitur bimët e hotelit, dhe rrobat e punës së stafit janë të qepura nga çarçafë të vjetër.

Aktivizëm dhe turizëm: një model për rajonin
Në një ishull si Bali, ku prodhohen 1.6 milionë ton mbetje në vit, nga të cilat 330 mijë ton janë plastike, Potato Head ka vendosur standarde të reja për mikpritjen e qëndrueshme. Resorti është i certifikuar me B Corp dhe ka nisur një iniciativë për të ndihmuar bizneset lokale të ulin mbetjet e tyre nga 50% në vetëm 5%.

Themeluesi Ronald Akili thotë:
“Mikpritja rigjeneruese nuk është një trend, është një mjet i fuqishëm për ndryshim. Shpresojmë të frymëzojmë brezin e ardhshëm të udhëtimeve.”

Përtej resortit: Bali që duhet zbuluar
Gjatë qëndrimit, vizitova Ubud-in me fushat e orizit dhe tempujt tradicionalë, ku provova ushqimin e ëmbël lokal, Laklak. Më pas udhëtova në ishullin Nusa Lembongan për zhytje me manta ray dhe madje një peshkaqen bambu. Në fund, lundrova me kanoe në një pyll mangrove për të mbjellë farë dhe për të mbledhur mbeturina.

Potato Head nuk është thjesht një resort. Është një laborator i gjallë i inovacionit të gjelbër, që tregon se turizmi luksoz dhe qëndrueshmëria nuk përjashtojnë njëri-tjetrin.

Akili përfundon:“Ne nuk synojmë përkryerjen, por përparimin.”

Nga ajo që pashë, ata janë shumë pranë të parës.