Hëna është e tërbuar këto ditë me NASA-n që po përgatitet për nisjen e saj (shumë të vonuar) të Artemis-it I dhe po planifikon disa të tjera që do të pasojnë. Objektivat e misionit për serinë e misioneve Artemis janë të qarta: zhvilloni një prani të qëndrueshme në sipërfaqen e Hënës dhe hapni rrugën për të zhvilluar ekspertizën për të shkuar në Mars.
Dhe pastaj çfarë? Cili është hapi tjetër i madh në kërkimin e njerëzimit për të eksploruar kozmosin?
Kur bëhet fjalë vetëm për eksplorimin e përgjithshëm shkencor, ka disa zona të sistemit diellor që do të marrin një vëmendje të veçantë në dekadat e ardhshme. Së pari është Venusi, motra jonë e përdredhur e një planeti. Shumë kohë më parë, Venusi ishte një parajsë, me oqeane dhe një atmosferë të këndshme. Diçka shkoi tmerrësisht keq disa miliardë vjet më parë, dhe NASA ka planifikuar disa misione për të eksploruar se çfarë po ndodh saktësisht nën atmosferën shtypëse të atij planeti.
Në anën tjetër të sistemit diellor janë gjigantët e gazit. Ndërsa ne kemi dërguar shumë misione dhe sonda në ato botë të largëta, ne ende nuk kemi dërguar ndonjë të fokusuar në hënat e tyre. Dhe çfarë thesare përmbajnë ato hëna! Disa nga satelitët e Jupiterit dhe Saturnit, si Europa dhe Enceladus, janë të mbuluar me fletë të trasha akulli dhe nën atë akull ndodhen oqeane me ujë të lëngshëm që mbulojnë globin. Si NASA ashtu edhe ESA kanë misione të planifikuara në dy dekadat e ardhshme për të hetuar ato botë të vogla misterioze, duke kërkuar për ndonjë shenjë të jetës së mundshme të fshehur thellë brenda akullit.
Sa për ne njerëzit, e ardhmja është pak më e errët. Marsi është padyshim çmimi i madh në dekadat e ardhshme, dhe çfarëdo astronauti me fat që do të arrijë në ulje, hapi i parë do jetë që do të ketë emrin e tij/tyre të shënuar në librat e historisë. Pas kësaj, nëse kemi forcën dhe paratë, mund të krijojmë një prani gjysmë të përhershme në planetin e kuq, duke rrotulluar ekuipazhet jashtë për disa vite, duke i mbajtur ata të punojnë dhe të studiojnë personalisht në sipërfaqen e Marsit.
Planetët e tjerë të sistemit tonë diellor janë…më pak se mikpritës. Mërkuri është shumë afër Diellit për të pasur për ne sadopak rehati. Venusi është një botë ferri mbytëse. Planetët gjigantë janë a) larg dhe b) jo shumë të ngurta. Kjo i lë njerëzimit dy mundësi për zgjerim të mëtejshëm: orbitën e ulët të Tokës dhe asteroidët.
Gjatë dekadave të ardhshme pritet të shohim një përhapje të “hoteleve hapësinore”, habitateve të vendosura në orbitën e Tokës, të ngritura për turistë vizitorë dhe ekspedita shkencore. Mendoni për Stacionin Ndërkombëtar Hapësinor, por më të lirë dhe më korporativ. Shumica e asteroidëve janë shumë larg – përtej orbitës së Marsit – për të krijuar një prani të qëndrueshme. Por NASA ka zhvilluar plane në të kaluarën për misionet e ridrejtimit dhe kapjes së asteroideve, të cilat do të gjenin një shkëmb me përmasa të mira për ta shtyrë butësisht në një orbitë më të arritshme.
Natyrisht, zgavrimi i shkëmbinjve shterpë hapësinorë dhe kthimi i tij në një habitat për njerëzimin është shumë i largët duke pasur parasysh nivelin tonë aktual të sofistikimit teknologjik, por sipas vlerësimit tim më të mirë, është gjëja tjetër më e lehtë për t’u realizuar… pas Hënës dhe Marsit, sigurisht…
/Liberale.al/
