Bursat e reja dhe politikat e pranimeve mund të ndihmojnë në adresimin e pjesëmarrjes së ulët nga komunitetet e Udhëtarëve, por shtrirja dhe kurrikula gjithashtu duhet të ndryshojnë, argumenton

Emily Danvers

 Vitet e fundit janë bërë përpjekje të mëdha nga shumë universitete në Mbretërinë e Bashkuar për të zgjeruar pjesëmarrjen në programet e tyre. Por si një studiues mbi pabarazitë në arsimin e lartë i cili ka mbështetur punën në terren dhe zgjerimin e pjesëmarrjes për më shumë se një dekadë, unë gjithmonë kam ndjerë se komuniteti cigan, rom dhe udhëtar (GRT) mbetet i lënë pas dore nga sektori.

Të dhënat tregojnë se vetëm rreth 200 njerëz të GRT shkojnë në universitet në MB çdo vit. Megjithatë, shifra të tilla nuk janë autoritare - dhe kjo pasiguri në vetvete nxjerr në pah një çështje madhore. Anëtarët e komunitetit GRT raportojnë përvoja të tmerrshme të të qenit të hapur në lidhje me etninë e tyre në mjediset arsimore, dhe intervistat që po bëjmë si pjesë e hulumtimit të vazhdueshëm në Universitetin e Sussex zbulojnë se disa shmangin përmendjen e prejardhjes së tyre GRT në universitet, pjesërisht për shkak të shqetësimeve se si ata do të trajtohet.

Për të qenë të qartë, tashmë është duke u bërë një punë e mirë. Universiteti Buckinghamshire New kohët e fundit ka krijuar një premtim Gypsy, Traveller, Roma, Showman and Boater (GTRSB), i cili kërkon nga universitetet të bëjnë një angazhim të fortë për të mbështetur studentë të tillë brenda dhe brenda arsimit të lartë. King's College London ka skemën e admirueshme Rom Belong, e cila u jep përparësi aplikimeve GRT në iniciativat e saj të zgjeruara të pjesëmarrjes dhe gjithashtu përfshin një seri leksionesh që nxjerrin në pah arritjet e akademikëve të GRT.

Në Sussex, kolegët e mi dhe unë gjithmonë përpiqemi të bashkëpunojmë me grupet e komunitetit, shkollat ​​dhe kolegjet. Ne kemi krijuar një marrëdhënie të ngushtë, për shembull, me bamirësinë Friends, Familjet dhe Udhëtarët me bazë në Brighton, në mënyrë që të kuptojmë më mirë nevojat dhe përvojat e komunitetit tonë lokal të GRT. Dhe ne kohët e fundit filluam trajnime me porosi për njerëzit që punojnë në role në terren në universitete të tjera në lidhje me mënyrat më të mira të angazhimit.

Por e gjithë kjo punë është e fragmentuar dhe copë -copë. Tooshtë shumë shpesh një projekt pasioni për disa individë me lidhje me komunitetin GRT. Nuk ka shumë inkurajim politikash nga lart. Kjo duhet të ndryshojë nëse do të ketë përmirësime të rëndësishme në të gjithë sektorin.

Zyra për Studentë mandaton planet e aksesit dhe pjesëmarrjes për të stimuluar universitetet të punojnë me grupe të nënpërfaqësuara. Por ndërsa GRT janë një "objektiv kombëtar", universitetet nuk janë të mandatuar të përmbushin këtë "hendek etnik" të veçantë. Dhe meqenëse universitetet po drejtohen gjithnjë e më shumë në linja biznesi, zgjerimi i ekipeve të pjesëmarrjes kushton pak, nëse ka, përpjekje për projektet që nuk funksionojnë drejt objektivave të caktuar të mandatuar.

Universitetet kanë nevojë për një qasje të synuar për të arritur efektivisht tek komuniteti GRT, duke njohur nevojat e tij të larmishme dhe të nuancuara. Në punën tonë në shkollat ​​Sussex, dëgjuam nga të rinjtë e GRT të cilët thanë se ndiheshin rehat duke shkuar në rrugë "të njohura kulturore", të tilla si puna në tregti ose kafshë. Por të tjerët aspironin të bënin gjëra krejt të ndryshme, përfshirë edhe të shkonin në universitet. Prandaj, është vendimtare të arrihet një ekuilibër midis respektimit të traditave të GRT dhe mbajtjes së hapur të opsioneve ambicioze.

Në punën me komunitetet e margjinalizuara, vlera e modeleve të njohura shpesh theksohet. Ana negative është kur modele të tilla pritet të jenë studentë shembullorë ose të shprehin mirënjohje të vazhdueshme për "dhuratën" e përfshirjes. Për më tepër, meqenëse anëtarët e komunitetit GRT mund të kenë përjetuar racizëm dhe keqnjohje brenda arsimit të lartë, tregimet e përvojave të tyre mund të jenë të dhimbshme dhe frymëzuese. (Një i diplomuar në GRT ndau me ne një histori të pedagogut dhe shokëve të tij studentë që qeshnin së bashku me djegien e një karvani cigan si pjesë e një festimi të zjarrit lokal.)

Nëse do t'u japim studentëve të GRT një mundësi për të treguar historitë e tyre, ne duhet t'i marrim ato seriozisht, dhe kjo përfshin reformimin e pedagogjive dhe praktikave tona. Ne duhet të pyesim veten nëse i japim hapësirë ​​të mjaftueshme kurrikulave tona për të eksploruar kulturën, historinë dhe njohuritë e GRT. Ne gjithashtu duhet të arrijmë dhe të shfaqim komunitetin GRT në kampus - pavarësisht nëse ata janë studentë, fakultet ose punojnë në shërbime profesionale.

Shtë e rëndësishme të respektohet mosgatishmëria e disa individëve për të zbuluar trashëgiminë e tyre GRT për shkak të shqetësimeve të justifikueshme se si të tjerët mund të përgjigjen. Megjithatë, universitetet mund të luajnë një rol të rëndësishëm duke u dhënë studentëve arsye pozitive për t'u identifikuar me rrënjët e tyre GRT. Kjo mund të bëhet duke festuar arritjet e komunitetit GRT ose duke ofruar bursa të synuara ose pranime të kontekstualizuara që mbështesin pjesëmarrjen e studentëve të GRT në radhë të parë.

Ka shumë arsye pse fëmijët e GRT përpiqen të qëndrojnë në shkollimin e zakonshëm. Këto përfshijnë racizmin dhe tjetërsimin nga një kurrikulë që nuk arrin të njohë kulturën GRT, si dhe dëshirën e disa familjeve për të udhëtuar ose për të marrë fëmijët jashtë shkollës në fazën e hershme të mesme.

Universitetet mund të ndihmojnë duke punuar me shkollat ​​për t'u treguar nxënësve GRT se ata mund të vazhdojnë në arsim përtej GCSEs. Ata gjithashtu duhet të përdorin burimet e tyre për të mbështetur shkollat ​​në zhvillimin e kurrikulave përfshirëse. Një aspekt kryesor i punës që ne po bëjmë në Sussex tani është sigurimi i burimeve për shkollat ​​dhe kolegjet lokale duke u mundësuar atyre të përfshihen në mësimin e vazhdueshëm për komunitetin GRT dhe kështu të nxisin një ndjenjë se "shkolla" është një vend pozitiv për të qenë.

E njëjta gjë vlen edhe për universitetin. Rritja e përfaqësimit të GRT në universitet padyshim kërkon një shtrirje të synuar në mbështetjen e tyre për të aplikuar. Po aq e rëndësishme, megjithatë, është të sigurohet që arsimi i lartë është një vend i mundësisë që është plotësisht përfshirës për ta sapo të arrijnë atje.

Emily Danvers është pedagoge në arsimin e lartë në Universitetin e Sussex. /Gazeta Liberale