Një histori e pazakontë kur vendi i punës, aty ku ke punuar për 40 vite, kthehet në shtëpinë tënde, për pjesën e mbetur të jetës.
Sofie Pano që në moshën 25 vjeçare ka punuar në shtëpinë e të moshuarve në Shkodër për mbi 4 dekada. E sot prej më shumë se 1 viti jeton aty. Një kthesë e fortë jetësore. Koleget e saj të mëparshëm i ka kujdestarë, e të moshuarve që ju rrinte mbi kokë. Sofia dikur është kujdesur për Gëzimin, ndërkohë sot ndajnë të njëjtën shtëpi të moshuarish bashkë.
Historia e saj u publikua në Top Channel teksa u pyet se për sa të moshuar është kujdesur, Sofia Pano tha:
Shumë, për shumë jam kujdesur. Sot jam vetë këtu.. Më mbajnë një çik me hatër se thonë je personeli ynë… (qesh).
Gëzimi, një azilant tregon raportin me Sofien, dikur në shërbim të azilantëve të moshuar dhe sot pjesë e azilit. “Normalisht si të gjitha gratë, por sot në shpërblim të asaj që na ka bërë ne unë i përgjigjem… më mbushen sytë me lot, na ka shërbyer! Ne kemi nevojë për shoqëri, për njëri tjetrin… “
Sofia është rritur në një familje të madhe. Edhe në punë pati të njëjtin fat. Mirëpo kjo grua që i kushtoi jetën kujdesit ndaj të moshuarve, tashmë e gjen veten në të njëjtin vend si ta. Pensionin po e kalon aty, pa e besuar më parë; për shkak se emigracioni e ka larguar me gjakun e saj.
Sofie Pano thotë se “jam gjirokastrite me origjinë, por e kam pasur babin oficer e transferuan në Tiranë pastaj në Shkodër. Jemi 13 fëmijë, 6-7 kemi lindur në Shkodër. Vëllezër e motra i kam jashtë shtetit. Nuk kam dashur të shkoj te ta, më mirë në shtëpinë tënde.
E pyetur nëse azilin e quan shtëpi, Sofie Pano, shprehet: Shtëpi e quaj. Kam punuar për 42 vjet në azilin e Shkodrës dhe nuk e kam ndërruar. Më kanë dashur, më kanë respektuar dhe i kam dashur e respektuar! 67 vjeçares ju përforcua mendimi për të jetuar në shtëpinë e të moshuarve kur mësoi diagnostikimin me kancerin e gjirit. Qëndrimi në mjedisin që e njeh shumë mirë, ja bëri më të lehtë përballjen me sëmundjen… “
Sofie Pano thotë se arsye tjetër pse ka zgjedhur është se nuk rrihet vetëm. “Mirë dita por nata nuk i dihet… Unë burrë e fëmija s’kisha. Edhe u sëmura. Janë kujdesur për mua kujdestaret, drejtori për seancat e kimios vinin me mua në Tiranë. Më në fund ja dola!”.
