Historia e bektashizmit, përse Kryegjyshata Botërore u vendos në Shqipëri

Historia e bektashizmit, përse Kryegjyshata Botërore u vendos në

Besimtarët bektashinjtë festojnë sot “Sulltan Novruzin”, festa më e rëndësishme e tyre, që është ditëlindja e të madhit imam Aliut.

Si çdo vit, Kryegjyshata Botërore e Bektashinjve në Tiranë priti besimtarë të shumtë të të gjitha moshave.
‘Njeriu i fortë është ai që di të fal’, tha në urimin e tij kreu i Bektashinjve Haxhi Dede Baba Edmond Brahimaj duke iu drejtuar besimtarëve me lutje për më shumë paqe dhe mirësi.

Historia e bektashizmit

Më 28 janar 2025 u shënua 95-vjetori i ardhjes së Kryegjyshit Botëror të Bektashinjve, Sali Niazi Dedei në Shqipëri. Mbrritja e tij më 28 janar në teqenë e Turanit-Korçë, shënoi edhe një ngjarje të rëndësishëm për të gjithë bektashinjtë të kudondodhur në botë dhe mbarë shqiptarëve të cilët krenohen me emrin dhe veprën e këtij kleriku. Ai u bë Kryegjysh Botëror i Bektashinjve, udhëheqës shpirtëror i miliona besimtarëve bektashianë.

Kur parlamenti turk, me vendim të veçantë, në dhjetor të vitit 1925 urdhëroi mbylljen e të gjitha teqeve në Turqi, Sali Niazi Dedei i hodhi sytë nga atdheu i tij, Shqipëria. Bie në sy letërkëmbimi i Sali Niazi Dede dërguar më 10 mars 1929, me Sabri Qytezës, ku kërkohet të merren masa për vendosjen e Kryegjyshatës Botërore Bektashiane në Shqipëtri, pasi ajo u mbyll në Turqi. Pas disa konsultimesh me konsullatën shqiptare në Stamboll, klerikët në Shqipëri dhe Mbretin Zog, duke u këshilluar edhe me këshillat gjyshërore nëpër vende të ndryshme, mori vendimin e duhur për të zhvendosur Qendrën Botërore Bektashiane prej Turqisë në Shqipëri.

Bektashitë në Shqipëri

Bektashitë në Shqipëri - një lëvizje shiite sufiste që jeton për shekuj me radhë. Në Shqipërinë multifetare sot, pak më shumë se gjysma e shqiptarëve janë myslimanë, ka edhe të krishterë ortodoksë dhe katolikë. Myslimanët ndahen në shumicën e myslimanëve sunitë dhe në bektashi, të cilët janë ideologjikisht të lidhur me alevitët në Turqi.

Rendi sufi shquhet për disa veçori që i bëjnë pasuesit e tij të duken heterodoksë, pra jo ortodoksë, në sytë e disa muslimanëve. Si lëvizje sufiste, bektashinjtë theksojnë unitetin e gjithë ekzistencës dhe shpirtëroren e brendshme të besimtarëve. Format e jashtme dhe detyrimet fetare janë të një rëndësie dytësore për ta. Sepse kushdo që është i lidhur ngushtë me Zotin nuk mund të ndahet nga Zoti edhe përmes moszbatimit të rregullave fetare, siç është ndalimi i alkoolit. Ky qëndrim bën që praktika fetare bektashiane të ndryshojë nga ajo e shumë myslimanëve të tjerë.

Në vend të pesë kohëve të namazit, ata falen dy herë në ditë, në kohën e lindjes dhe perëndimit të diellit.

Burrat dhe gratë falen së bashku në teqe, shtëpi lutjesh të drejtuara nga prijësit shpirtërorë të quajtur dervishë. Ka edhe lutje në shtëpi private. Gratë në përgjithësi nuk mbajnë shami. Muzika dhe vallëzimi luajnë një rol të rëndësishëm.

Çdo vit bektashinjtë takohen për pelegrinazh në malin e Tomorrit në Shqipërinë e Jugut, ku festojnë së bashku në një përzierje festash popullore dhe tubime familjare. Ata e formësojnë Shqipërinë në një mënyrë të veçantë, por pakica të vogla bektashiane ekzistojnë edhe në Maqedoninë e Veriut, Mal të Zi, Bosnje-Hercegovinë, Bullgari, Kosovë dhe Greqi.

Bektashitë në Tiranë dhe komunizmi

Origjina e urdhrit qëndron tek themeluesi i tij, mjeshtri sufi Haxhi Bektash Veli nga provinca e Khorasanit në Iranin verilindor. Ai emigroi në Anadoll në shekullin e 13-të, ku edhe sot nderohet nga alevitët. Megjithatë, detajet për jetën dhe veprën e tij nuk janë të qarta. Nëse Haxhi Bektash Veli ishte në të vërtetë jo-konformist apo nëse ai jetonte më shumë si një shenjtor ortodoks, është e diskutueshme mes studiuesve, thotë studiuesja fetare dhe etnologia Leyla Jagiella. Ajo merret me çështjet e ortodoksisë dhe heterodoksisë në Islam.

Me zgjerimin e Perandorisë Osmane në Ballkan, bektashinjtë e parë erdhën në Shqipëri dhe Greqi si kapelan të jeniçerëve sunitë. Teqeja e tyre në Shqipërinë e Jugut është dokumentuar mirë në rrëfimet e udhëtarit turk Evliya Celebi (1611-1685).

Ashtu si me shiitët e tjerë, nderimi i dhëndrit të Muhamedit, Imam Aliut, gruas së tij Fatimes dhe djemve të tyre Hasanit dhe Huseinit gjithashtu luan një rol të madh. Por me bektashinjtë ka diçka tjetër që mund të mos i pëlqejë disa mbrojtësve ortodoksë sunitë të besimit, për shembull në Arabinë Saudite.

Kufijtë me fetë e tjera janë gjithashtu të rrjedhshëm. Shumë bektashinj adhurojnë jo vetëm Profetin Muhamed, por edhe Jezusin, sepse për ta e vërteta hyjnore është shumë më e madhe se besimet dhe fetë e shkruara nga njerëzit. Edhe sot e kësaj dite, bektashinjtë qëndrojnë për një tolerancë veçanërisht të theksuar.

Një lidhje e ngushtë me nacionalizmin shqiptar është tipike edhe për bektashinjtë. Kjo edhe për faktin se, ndryshe nga myslimanët sunitë të Shqipërisë, ata përdorin gjuhën shqipe në vend të arabishtes për mësimin e tyre fetar, me përjashtim të teksteve qendrore nga Kurani. Ata ishin në ballë të luftës për pavarësi kombëtare dhe mishërojnë një element qendror të identitetit kombëtar shqiptar.

Me fillimin e periudhës komuniste në Shqipëri, bektashinjtë, si të gjitha bashkësitë e tjera fetare, u vunë nën presion të madh.

Diktatori Enver Hoxha (1908-1985) ndaloi çdo praktikë fetare në vitin 1967 dhe e shpalli Shqipërinë "shtetin e parë ateist" në botë. Në një revolucion radikal kulturor, qeveria inkurajoi sulmet mbi kishat, manastiret dhe xhamitë dhe vandalizoi Teqenë.

Kur ligji u shfuqizua në nëntor 1990, pak para përfundimit të sundimit komunist, në gjithë Shqipërinë kishin mbetur vetëm gjashtë teqe dhe vetëm një dervish.

Të gjitha bashkësitë fetare fillimisht duhej të gjenin veten përsëri. Për bektashinjtë ishte veçanërisht e vështirë të rikuperohej nga ky persekutim, shkruan Robert Elsie. Ndryshe nga myslimanët sunitë, të cilët morën mbështetje nga Turqia, dhe kishat e krishtera për katolikët, ishte dukshëm më e vështirë për ta që të krijonin mbështetjen e nevojshme për rindërtim.

Sot është ripërtërirë interesi për spiritualitetin e kulturës bektashiane. Edhe pse përbëjnë vetëm katër deri në pesë për qind të shoqërisë, ato janë një element përcaktues i kulturës popullore shqiptare.

Historia e bektashizmit, përse Kryegjyshata Botërore u vendos në