Gabimi

Ernest Marku

(Tregim)

– Mirësevjen, inxhinier!

Plaka kishte hapur derën e po e vështronte ekzaktësisht në fytyrë.

– Më falni, a…?

– Gjoni më tha se jeni një pëllëmbë më i gjatë se ai, por paska harruar të thotë se jeni edhe shpirtmirë… Urdhëroni brenda!

Albani kaloi, gojëkyçur, në shtegun që i kishte lënë hapur plaka, për në atë pjesë së jetës së teknikut, për të cilën kurrë nuk ishte interesuar dhe që tani po i shfaqej me tërë fuqinë e saj.

– Nuk di në erdha në kohë të përshtatshme?…

– Rehatohuni në atë karriken atje.

Albani u ul në të vetmën karrike aty, saktësisht në drejtimin që i tregoi plaka, teksa ajo po ulej në krevat. Tani po i dukej krejtësisht një budallallëk, ideja për të gjetur libra aty.

– Fatmirësisht, ka një javë që na i kanë lidhur dritat. – Plaka ia kishte ngulur sytë, atij vendi ku kishte vënë karriken e ku tani ndodhej edhe Albani. – Falë tyre vizita juaj është në kohë të përshtatshme, bukurosh.

Bukurosh,…dritat… Të ishte vallë e verbër kjo plakaruqe. Sytë i kishte të palëvizshëm, por të ndjeshëm.

– Nga e dini që jam bukurosh?

– Rinia është e bukur, inxhinier!… Do të më falësh,… po nuk më ndodhet asgjë për t’ju qerasur. – Zëri i ishte kthyer në vajtim e pëshpërimë njëkohësisht.

– Oh, ju faleminderit! … Nuk është nevoja. – Albani i tha, para se t’i mendonte këto fjalë. – Po Gjoni ku qenka ?

– E thirrën papritur për tek i plotfuqishmi.

– Pse?

– Oh, asgjë! Nuk është hera e parë.

– Si është puna?

– Nuk e ditkeni inxhinier… Një rutinë e zakonshme.

Albani nuk po përjetonte asgjë të zakonshme. Befas, po inatosej nga kjo situatë. Goja i vodhi diçka inatit, por dhembshuria për atë plakë të mjerë që të impononte respekt, ia përktheu fjalët:

– It’simposible.

– Jaqëështë e mundur.

– Ju,…flisnianglisht?!

-Ngapak,inxhinjer… – plaka, befasbrofinëkëmbë. – U mëraftëpika!Harrova! – Ngritilehtasfundin e dyshekut e nxoriqëandejnjëpaketëcigaresh DS.

-Urdhëroni!Merrninjëcigare!

Ndërsa Albani po merrtecigaren, plakazhvendosidrejttijnjëtaketuke. Vetëmatëherë ai vuri re se midistijdheplakës,nukgjendejnjëtavolinëpornjëtelevizor.

– Paskenitelevizor? …

– Po … na e ka sjellëimbir. Gjoni, nuk do që ta vëmënëpunë.

Nëatëkohë,televizorëtishinakomashumëtërrallë.

– Ku punonytbir ?

– Nuk e di… Di që jeton nëVjenë.

– NëVjenë?…

– Po… – Sytë e plakës u ngritënpakmëlart se koka e Albanit. Dukeshintënjomur, por,megjithësedritaishte e fortë, Albani nukmunditëdallontendonjëpikë lot.

– Po talleni me mua?…

– Nuk do t’ialejojavetes,inxhinier.

Timbri i zërittëzonjësplakë, e çarmatosi.

– Po atëherë, si shkoidjalijuajnëVjenë?

– Atje ka lindur.

Albani nuk guxoi të kundërshtonte dhe një herë.

– Keni kohë pa e parë?

– Që kur ishte tre vjeç.

– Ju keni qënë në Vjenë?

– Unë jam austriake.

Albani heshti. Ç’mendonte, s‘e thoshte dot; ç’duhej të thoshte, s’arrinte ta mendonte.

– Nga jeni ju, inxhinier?

– Nga Tirana.

– Sa kohëkenikëtu?

– Gjashtëmuaj.

– … Mos heshtniinxhinier!  Ka kohëqënukfyhemmë.

Albani ndjeugjakunt’ivlonte e fytyrënt’iskuqej. Kush vallë ishte i verbër nga ata të dy?! U kollit lehtë, si për të larguar dobësinë dhe pa që kishte akoma forcë për të vazhduar bisedën.

– Pse s’e vë në punë Gjoni, televizorin e të birit?

– Nukështëitëbirit.

Albani, konstatoise e mbante karrikja.

-Po ju, vetë më thatë…?

– Inxhinier, vërtet doni të dëgjoni histori plakash qorre?…

– Gjoni po vonohet,… – Albani u mundua të fshihte kërshërinë.

Si kaluan dy minuta në heshtje, u ndje një zë rinor të dilte nga goja e të vetmes femër aty:

– Ishte viti 1928. Isha gruaja e kontit Berger dhe nëna e dy fëmijëve… – Zëri i saj, humbiste shpesh në fantazi e padëgjueshmëri, saqë Albanit, i duhej të ndërhynte:

– Dhe si u njohët me Gjonin?

– Studenti shqiptar, Gjon Balsha, erdhi të jepte mësime muzike për vajzën time.

– Gjoni mësime muzike?! …

– Njihte shumë mirë Moxartin, Bethovenin…

– Pse, studionte për muzikë? …

-Jo, për inxhinieri elektrike.

Befas Albani ndjeu dëshirën të humbiste. Dhe s’kish se ku të humbiste më mirë, se sa në tregimet e zonjës austriake që kishte braktisur një kont për të qënë gruaja e një inxhinieri shqiptar, i cili e kishte ftuar të ndante me të, dashurinë për vendin e tij.

– Gjoni paska qenë ministër?

– Disa herë, deri më 1944.

– Po pastaj?

– Pastaj, … më 1946, Gjonin e burgosën për herë të parë.

Albani ndjeu cigaren t’i digjte gishtat. U mattëthoshtediçka, por ndërkohë u dëgjuanhapa.

– ErdhiGjoni!

-Psejenikaq e sigurtqëështëGjoni?

-Eh, inxhinjer!… – Ish konteshapsherëtiuthellë. – Nuk do tëurojaqëtëmëkuptonit.

Nga jashtëdëgjoheshindisazhurmaritmiketëlehta.

– Gjoni, po fshin këpucët.

Edhe sa akoma do të duronte arsyeja e Albanit. Pati ndjesinë e të qëndruarit mbi ca themele që poi shembeshin. Ndërgjegjia i zuri kore e korja iu kris.

– Oh, më falni, inxhinier, që ju lashë të prisni, po…

– MëfalnijuGjon.

– Përçfarë?

Albani, u zungushtë :

– Që s’kamardhurmëparë.

– Ah!… Plakaruqjapaskallapur.

– KishakohëpafolurGjon.

– Kefolur me mua.

– Jo,…ne kemijetuar. – Ishkontesha u ngrit ta puthtelehtë, dygishtlarg vendit ngakudiltezëriqë e kishtemagjepsurpesëdhjetë vite mëparë ; vend kyqëpërkonte me faqen e Gjonit, po t’i besojmëvështrimittëAlbanit.

– Mëfal, Alban, qëtëfolapërlibra.

– Dikurduhet t’i keshpasur?– Albani, s’ialejontedotvetestëflistendryshe.

-Ah, dikur!…

-Ç’ubë me to?

-Kur mëarrestuanpërherëtëdytë…

-Mallkuar qofshin!

-Kush?

-Ata që i dogjën.

– Jo, jo, inxhinier,… gaboheni. Ata ishin punëtorë. Ishin njerëz të mirë. Gjashtë vjet punova me ta e s’më trajtuan kurrë si të burgosur. Dimri është i ftohtë inxhinier… dhe letra është bërë prej druri.

– Pra ikën dhe shpresat e mia? – Albani qe skuqur me kohë, ndaj nuk i dallohej zverdhja që e përshkoi në atë çast.

– Ai zjarr, nuk e ka djegur mendjen time, more bir.

-Gjoni gjithnjë dridhej nga të ftohtit, kur e takoja në Maliq. – Plaka kishte mbështetur kokën në supin e të shoqit e qe ngjitur aq shumë pas tij, saqë Albanit, iu duk se zëri dilte prej të dyve njëherësh, a diku papërcaktueshmërisht në mes të tyre.

– Ndërsa ti më sillje bukë me djathë.

– Epo, unë nuk isha Prometeu.

Albani, për herë të parë nuk ndjeu ftohtë në atë kasolle të pazjarr.

– E megjithatë, kjo mua më ngrohte. – Ky qe zë burri, pra kishte folur Gjoni.

– Buka me djathë?

– Jo, atë ua ndaja shokëve.

-Vinte shpesh gruaja t’ju takonte?

– Një herë në shekull!

Albani po sforcohej, që të mos humbiste.

– Banonte larg kontesha, nga vend-qëndrimi juaj?

– Burgjet dhe kampet, gjithnjë rrethohen me pyje.

Albani pa një si vijë, në faqen e djathtë të Gjonit. Syri i djathtë, qe anuar paksa, së bashku me kokën. Fytyra nuk i shprehte asgjë, veç faqja e djathtë, qe dëshmitare e një njomjeje të tharë. Me sy të ngulur mbi fytyrën e Gjonit, Albani, kishte parë vetëm diçka të tharë, pa arritur të shihte as tharjen.

– Pse nuk e lidhni televizorin? – Albani u përpoq më kot të ndërronte temë.

– Besoj e keni kuptuar që gruaja ime nuk sheh.

– Po,… – Albani kafshoi gjuhën që të mos fliste dhe njëherësh, i ndërroi drejtim bisedës duke iu drejtuar ish konteshës:

– Kurkenifolurpërherëtëfundit me djalin?

– Më ka shkruardyherë. Njëherë…më 1967, mëkishtesjellëgarancinë e shtetitshqiptar,përtëmëlejuarqëtëshkojanëAustri.

– Ishte e lehtëdiçka e tillë?

– Unë jam austriake.

– Pse nuk shkuat?

-… Gjoni është shqiptar…  Nga fisi i Balshajve…  Dhe unë,pak a shumë…

– Më falni, konteshë!

– Oh!… Mos më quani konteshë!

– Më falni, princeshë e Balshajve!

-… (si mund të shkruhet heshtja)

– Më kishte folur Gjoni për ty. Nuk je si të tjerët.

– Të tjerët? …

– Mos ngulmoni,inxhinier ! Nuk është kjo fusha ku duhet të ngulmoni.

Albani, qe kthyer papritur në realitet. Qe kthyer te dështimi i tij.

– Nesër do të fillojmë nga puna, inxhinier, – zëri i Gjonit u bë më i gjallë  e më pak romantik.

– Ç’punë?

– Komplimente, inxhinier! Nuk ishit shumë larg nga zgjidhja.

– Por, nuk e arrita.

– Pse kërkon të bëhesh hero, Alban. Ju jeni i ri. Jeni ambicioz e prapseprapë njeri… E nesër, do të jeni i nderuar.

– Ç’më fshihni, Gjon?

– Nuk më kishte thirrur i plotfuqishmi. – Preku lehtë me dorë, faqet e së  shoqes.

– Fol me Albanin! – Hera e parë që po e quante kështu. – Unë e kisha kuptuar, se po shkoje në kantjer.

– Nuk të mashtrova dot një herë!

-Mos u dorëzo,Gjon! Provojepërsëri!

Albani, po ndihej i tepërt në atë parajsë. Provoi ta kthente në ferr:

– Konteshë, jeni mashtruar në Vjenë?

– Lola.

– Çfarë?

-Nuk jeni ju, inxhinier. Është Lola. Shoqjaime… Mblesjaime. Ajo flettani me zërintënd.

Albani u sforcua,përtëmosngelurjashtëloje.

– Lola, ishte edhe ajo një konteshë ?

– Jo, unë qeshë kontesha e saj. Unë qeshë shpagimi për dështimin e saj.

– Po zhgënjimi, princeshë?

– Nuk kam marrë letër nga Lola.

Albani nuk donte, por goja e tij foli:

– Nuk keni menduar ndonjëherë, princeshë, se Lola kishte të drejtë?…

Princesha nuk fliste. Gjoni po ashtu. Drita vazhdonte të ndriçonte, por Albani, do të donte të kundërtën.

– Ju si mendoni, inxhinier?

Albani, nuk arriti të kuptonte se kush i foli.

Tags: ernest marku, gabimi, tregim