Nga Shqipëria, ku u njoh si “njeriu i hallallit”, deri në rrënojat e Gazës, jeta e Abdullah Ahmed Jaber ka qenë një udhëtim i jashtëzakonshëm mes punës, dashurisë, sakrificës dhe tragjedisë.
Abdullahu, me origjinë nga Gaza e Palestinës, erdhi në Shqipëri vite më parë për të ndërtuar një jetë më të mirë. Këtu ai u njoh me Albinën nga Shqipëria, me të cilën më vonë u martua. Çifti pati tre djem të mrekullueshëm Ahmedin, Ibrahimin dhe Jakubin si dhe një vajzë të vogël, Israin, e cila fatkeqësisht ndërroi jetë para kohe.
Në Shqipëri, Abdullahu u bë i njohur si “njeriu i hallallit”, pasi solli për herë të parë produkte hallall në tregun shqiptar, duke prezantuar një sistem formal të therjes hallall. Ky kontribut e bëri të dashur dhe të respektuar në komunitetin shqiptar, ku ai dhe familja e tij jetuan për shumë vite.
Në vitin 2011, ai u kthye në Gaza për t’u kujdesur për prindërit e moshuar, por vazhdoi të jetonte mes dy vendeve bashkë me familjen. Jeta e tyre ndryshoi përgjithmonë kur pas një vizite verore në Shqipëri, familja u kthye në Gaza vetëm një muaj para nisjes së gjenocidit.
Në Beit Lahia, në veri të Rripit të Gazës, familja u përball me mungesën e ushqimit, ujit dhe trajtimeve mjekësore. Abdullahu vuante nga një mpiksje gjaku në këmbë, e cila po përkeqësohej për shkak të mungesës së ilaçeve. Djali i tyre, Ibrahim, doli një ditë për të kërkuar antibiotikë pranë Spitalit Indonezian. Ai nuk u kthye kurrë.
Trupi i tij u gjet në rrugë më 24 nëntor 2025, disa ditë pas zhdukjes. Për ditë të tëra askush nuk guxoi t’i afrohej trupit, nga frika e snajperëve dhe bombardimeve. Dy të rinj nga lagjja e varrosën atë në varrezat e Beit Lahias, por pak kohë më vonë tanket dhe buldozerët izraelitë shkatërruan varrezën. Sot, familja nuk e di më ku prehet Ibrahimi.
Shtëpia e Abdullahut dhe Albinës është bombarduar dy herë, është djegur një herë dhe në fund është rrafshuar me buldozer. Për një kohë të shkurtër, gjatë një armëpushimi 60-ditor, ata arritën të pastronin një qoshe të rrënojave për të qëndruar aty. Më pas, kur bombardimet rifilluan, familja u zhvendos për të gjashtën herë dhe sot jeton në një tendë të improvizuar në lagjen Sheikh Radwan, nën zhurmën e pandalur të shpërthimeve.
Ata jetojnë me frikën se një copëz bombe mund të depërtojë në tendë dhe t’i lëndojë. Ndërkohë, përballen çdo ditë me mungesën e ujit të pijshëm, ushqimit, barnave dhe çdo kushti bazë për jetesë.
Kjo nuk është vetëm historia e Abdullahut dhe familjes së tij, por pasqyra e tragjedisë që po përjetojnë miliona njerëz në Gaza. /Liberale.al/