Disa vite mund të shërbejnë si orientim për t’u dhënë vendeve, madje edhe kontinenteve, një shtytje në një drejtim të ri. Në vitin 1945 evropianët vendosën që shteti të merrte drejtimin, në krijimin e një ekonomie moderne, një shteti më të gjerë të mirëqenies dhe një kontinenti më paqësor.
Në vitin 1979, një dyfishim i çmimeve të naftës, i cili pasoi një dekadë stagflacioni, solli një zhvendosje nga bashkëpunimi komod midis shtetit dhe biznesit drejt një roli më të madh për tregjet dhe sipërmarrjen private.
A mund të jetë 2023 një tjetër vit i tillë? Ky vit vjen pas një dekade të normave të ulëta të interesit, ndërsa çmimet e larta të energjisë dhe inflacioni prekën ekonominë botërore, ndërsa lufta ndjek Evropën. Ky vit vjen gjithashtu në vazhdën e një prej pandemive më vdekjeprurëse në histori, kurse Kina tërhiqet nga integrimi më i afërt global.
Nëse këto tendenca do të parashikonin ndryshime të gjera politike në vendet e pasura, mund të presim që politika të lëvizë majtas, qoftë vetëm në reagim ndaj qeverive kryesisht të qendrës së djathtë që dominuan demokracitë e pasura gjatë dekadës së mëparshme. Kjo duket se po ndodh aktualisht. Në vitin 2022 në Alpet bavareze, në një takim të G7, grupi i vendeve më të pasura, Joe Biden mund të shikonte rreth tryezës (në foto) dhe të numëronte pesë liderë të tjerë nga qendra e majtë: atë të Kanadasë, Francës, Gjermanisë, Italisë dhe, në këtë këndvështrim, Japonia – Kishida Fumio e përshkruan veten si një “pëllumb” në politikën e jashtme.
(Zgjedhjet e pak muajve më parë e zhvendosën Italinë në të djathtë.) Në të kundërt, kur paraardhësi demokrat i zotit Biden, Barack Obama, u takua me homologët e tij në vitin 2010, të gjithë ata vinin nga e djathta ose nga qendra e djathtë.
Prestigjiozja e “The Economist” e përshkruan vitin 2023, si një vit tjetrës të së majtës. Ndërsa zhvillohet zgjedhjet lokale në maj të këtij viti, a do të jetë edhe për një Shqipërinë, një vit i tillë?
