Një nga dhuratat më të zymta të sjella nga Iluminizmi ishte se njerëzit një ditë mund të zhdukeshin. Revolucioni astronomik i shekullit të 17-të kishte treguar se sistemi diellor funksiononte sipas parimeve më të arrira të arsyes, ashtu sikurse përmbante kometa që mund të godasin Tokën.
Të dhënat gjeologjike, siç interpretohen nga Comte de Buffon, treguan zhdukje masive në të cilat speciet zhduken përgjithmonë. Kjo krijoi skenën që Charles Darëin zhdukje të tilla t’i përfshinte si motor të evolucionit, dhe si rrjedhim forcën që ajo kishte krijuar te njerëzit. Dhe, sipas nënkuptimit, fatin e tyre të mundshëm. Shkenca e sapolindur e termodinamikës shtoi një dimension kozmik, në sigurinë e një përfundimi; Dielli, Toka dhe i gjithë shebangu përfundimisht do të kalonin në “vdekje” nga nxehtësia.
Shekulli i 20-të shtoi idenë se zhdukja mund të mos vijë natyrshëm, por nëpërmjet artificës. Nxitja për këtë ishte zbulimi, dhe më vonë shfrytëzimi, i fuqisë së mbyllur në bërthamat atomike. E nxitur si tezë nga disa prej zbuluesve të saj, si një mënyrë për të shtyrë pafundësisht vdekjen nga nxehtësia, energjia bërthamore u shndërrua shpejt në një rrezik shumë më të afërt. Dhe kërcënimi i prekshëm i katastrofës së afërt që ai përbënte, u fshi nga teknologjitë e tjera. /Pjesë nga artikulli i publikuar nga Economist/
/Liberale.al/
