Nga Belina BUDINI
Ekspozimi i akteve të arbitrarit shtetëror nga ana e mediave nuk ka munguar, por as nuk ka mjaftuar përballë lehtësisë së papërballueshme me të cilën këto sjellje manifestohen në sheshin tonë politiko-mediatik. Me po të njëjtën lehtësi u luajt edhe akti më i fundit i shfaqjes së pushtetit arbitrar në rastin e mbylljes së një shkolle vajzash dhe një kopshti fëmijësh. Edhe pse zhurma mediatike nuk mungoi, pati ndjeshmëri zero dhe reagim minimal nga ekzekutorët e një porosie që ka një simbolikë më shumë sesa arbitrare.
Një urdhër me karakter mesjetar që ndërpret rrugëtimin e shkollimit të mbi 200 vajzave të reja, në shumicën e tyre nga rrethet dhe që me shumë sakrifica familjare dhe ambicie personale kanë fituar të drejtën të arsimohen me bursë dhe të strehohen me konvikt në një prej kolegjeve të paktë konkurrues me bazë meritën në këtë vend ku shkollat publike janë xhungël dhe ato private cilësore janë oaze të rralla. Protestës së gjimnazisteve ekselente të cilave iu ndërpre e drejta e zgjedhjes së shkollës me një argument për ndërrim adrese pa leje, kryeministri i tyre iu përgjigj me një reagim në twitter duke i adresuar vajzat që të ankohen tek pronarët. Luhet edhe një herë tjetër karta e arrogancës mediokre përballë arsyes së shkëlqyer të dinjitetit dhe të drejtës njerëzore! Me një lehtësi të papërballueshme jo vetëm në përmasat e arbitraritetit të veprimit por edhe të absurdit në arsyetim.
Po kaq absurde ishte edhe mbyllja bashkë me gjimnazin “Mehmet Akif” e një kopshti fëmijësh që rastis të ketë të njëjtën pronësi, i kapur edhe ky në “paligjshmëri” standartesh tepër të larta me sa duket për t’u veçuar nga gjithë kopshtet e tjera të Tiranës pikërisht për mungesë standartesh! Pavarësisht se dëshmitarë për të kundërtën janë qindra prindër e fëmijë që kanë kaluar në këto institucione arsimore prej vitesh. Kjo nuk mjafton për nxjerrjen e fermanit që klasat e nxënësve të mbyllen si të ishin qebabtore të lagjes dhe prindërit të detyrohen të improvizojnë me edukimin e fëmijëve të tyre sikurse janë të detyruar të improvizojnë plot aspekte të tjera të jetës ose mbijetesës nën regjimin e absurdit dhe arbitraritetit shtetëror në rritje.
Ekspozimi, pasqyrimi apo përshkrimi informues nga ana e mediave i këtyre fenomeneve do të kishte mjaftuar në çdo media-polis të lirë që akte të tilla të diskretituara publikisht më së paku të anulloheshin. Por, nisur nga raste të tjera si ai i shembjes së godinës së Teatrit Kombëtar në kundërshtim me mbarë opinionin publik apo i zaptimit të pandalshëm të qytetit nga hijet e përbindshme të kullave të errëta, pavarësisht ekspozimit dhe ndjeshmërisë së lartë mediatike e në opinionin publik rreth arbitraritetit të tyre, as kthimi mbrapsht dhe as ndalimi i mëtejshëm i arbitraritetit nuk është e lehtë të përfytyrohen si skenarë realistë. Përfytyrimit realist ia zë vendin një skenar distopik me thellimin e mëtejshëm të akteve të njëpasnjëshme arbitrare, që ngjashëm me ata të filmave të tillë, duken krejt të afërt!/Liberale.al
