Florian Çulhaj, PhD
Fenomeni Arlind Qori, është me shumë interes për ata që politikën e shohin si vokacion dhe jo si profesion. Ai është një fenomen, një përshfaqje në kuptimin e mirëfilltë të fjalës, i cili, me përpjekje sizifike ju imponua skenës politike kryeqytetase. Por, çfarë mund të themi për Arlindin?
Nuk ka dyshim, se që nga themelimi i Organizatës Politike e deri sot të Lëvizja Bashkë (Lëvizja, jo Partia), situata politike në Shqipëri ka ndryshuar thellësisht, fatkeqësisht për keq. Atëbotë, Arlindi dhe OP-ja, shiheshin nga të përkëdhelurit e pushteteve të Tiranës si ‘radikalët e çmendur’, planprishësit e status quo-ve e rahative, fituar me allishverishe në kënetën e politikës sonë.
Kritikat helmuese (në kufi të fyerjes) që i drejtoheshin Arlindit, i jepnin atij forcë dhe energji se mesazhi po kalon, se njerëzit e thjeshtë po ndalin një hop në rutinën e tyre për t’i kushtuar pak momente këtij ‘të çmenduri’. Se është dikush që përnjëmend ka për kauzë politike ti japë zë të pazëshmëve, problemeve të tyre si qytetarë, në një demokraci fasadë ku valencë duhet të ketë barazia politike, me qëllimin e përmirësimit të cilësisë së jetë së tyre, të fëmijëve të tyre, të ardhmërisë. Po cili është ndryshimi me të tjerët? A nuk e kanë të gjithë në politikë këtë parim, do pyeste një lexues skeptik? Për mua jo, nuk e kanë, sidomos sot! Cilindo kamp politik të marrësh si etalon, rezultati lë shumë për të dëshiruar.
Frymën e lëvizjes e të rezistencës Arlindi e imponoi, në çdo hapësire publike të mundshme, virtuale e reale, me kosto jo të vogël për atë vetë, e për anëtaret e Lëvizjes. Përballë mohsave (siç thotë Kadareja ynë!) të çdo lloj ngjyre e përkatësie politike, se figura e tij parimore idealiste dhe e pakorruptuar trazonte ndërgjegjet e bëra pis.
Latinët thonë: verba movent, exempla trahunt, fjala të prek shembulli të sfidon! Ky parim i mbrujtur me vendosmëri nga Arlindi dhe anëtaret e LB-së, u lexua drejtë nga të gjithë bashkëqytetaret e tij në 14 maj. Ai rezultoi ngadhënjimtar deri në atë pikë sa dalja për herë të parë në votime si forcë politike e ngrit LB-në, në një rezultat elektoral të jashtëzakonshëm, me 13.835 vota ose 4.8%, e renditur si forcë e tretë në Tiranë.
Megjithatë, përpos kësaj fitore mbresëlënëse, është e vetëkuptueshme se përfaqësimi dhe pushteti sjell me vete edhe sfida të forta dhe Arlindi duhet të kalibrojë me kujdes çdo lëvizje të radhës, si brenda LB-së po ashtu dhe jashtë saj.
Shqiptarët dhe politikanët shqiptarë, krahasuar me vendet e tjera evropiane, tërhiqen nga një lloj ‘tribalizmi’ që shkakton përçarje dhe jo kërkimin e një zgjidhjeje apo kompromisi, bazuar në qëndrime të përbashkëta. Arlindi, në ndryshim me modelin tradicional të politikanit shqiptar e propozon veten si model i qytetarit/liderit të ri për një politikë-bërje të re. Por këtu ka një rrezik, i cili nuk është imanent po qëndron në sfond të veprimtarisë, gjegjësisht, dilema e Arlindit për të zgjedhur ndërmjet përgjegjësisë politike dhe besnikërisë absolute ndaj LB-së.
Dy skenarët që mund të paraqiten në te ardhmen e afërt janë: I pari, besnikëri absolute ndaj LB-së e cila nënkupton se, Arlindi zgjedh të mos bashkohet me asnjë parti tjetër për të mos ‘tradhtuar’ zgjedhësit e tij, duke rrezikuar të kthehet në partitë tradicionale, me disiplinë të imponuar nga lart, larg pushtetit vendimmarrës. Me këtë lëvizje anashkalohet vullneti i votuesve në favor të mbijetesës së Lëvizjes. I dyti, kompromisi, pra përgjegjësia politike e cila është afër pushtetit vendimmarrës por, edhe ky opsion ka rreziqet e tij, sepse mund të çojë në humbjen e besimit mes besnikëve të brendshëm dhe të jashtëm, të cilët kuptojnë se askush nuk është në të vërtetë jashtë ‘lojës’ politike.
Si përfundim, pavarësisht se personalisht jam për opsionin e dytë, sepse politika është kompromis, mjet konstruktiv për implementimin e një programi politik, për Arlindin gjykoj se është imperative të zgjedhë opsionin e parë. Historia na mëson se lëvizje të tilla, sidomos në fazë fillestare janë të lidhura fort me personin, lideri njihet përmes lëvizjes dhe shkrihet me të, përndryshe rrezikon të zhduket. Kjo mbase është e vetmja dilemë që mund ta sprovojë Arlindin dhe LB-në në periudhën afatmesme, dhe duhet marrë në konsideratë tashmë si aktorë të legjitimuar të skenës politike.
