Nga Erl Kodra
Kur flasim për “klasë politike” është e nevojshme të bëhet një përcaktim i saktë i konceptit, përndryshe, ka mundësi që termi të keqkuptohet ose të keqintepretohet. Një ndër rreziqet është se me këtë term shpesh herë kuptohet një numër i madh individësh, duke përfshirë administratën publike në tërësinë e saj. Në të vërtetë, “klasa politike” përbëhet nga një numër shumë i kufizuar individësh – diku tek 200 deri 300 individë – me ndikim të fortë në jetën politike, ekonomike dhe sociale të vendit.
Në pamje të parë politika shqiptare është e ndarë në dy pole të mëdha (PS dhe PD), ose në tre pole, ku poli i vogël (LSI) kërkon të bëjë kongmaker-in, por ashtu siç do të analizohet më poshtë, politika është vetëm njëpolare – domethënë – e njëjta klasë politike, të njëjtët individë, të njëjtat struktura lidhjesh, prej 32 vitesh qëndrojnë të palëvizura dhe të kalçifikuara, në ndërthurje interesash malinje. Për të vertetuar këtë pohim, është e nevojshme që të analizohet historia individuale (politike) e tre individëve që dominojnë skenën e teatrit politik shqiptar.
Historia politike e Sali Berishës daton që para viteve 90-të, por për efekt të argumentit, si referencë do të përdoret fundi i vitit 1990. At’botë përmbysjesh të mëdha, ishte sinjifikative përfshirja e tij në themelimin e Partisë Demokratike, dhe kjo për disa arsye. Së pari, ishte sfida e parë serioze kundër shtetit terrorist të Enver Hoxhës, dhe sigurisht, pavarësisht se kush ishin protagonistët, detyrimisht që ajo do të përqafohej nga shumica e qytetarëve. Shpesh herë ia kam bërë vetes një pyetje – që nuk kam arritur të gjejë një përgjigje të arsyeshme – se si është e mundur që askush më parë nuk e sfidoi terroristin Enver Hoxha, paçka se ai nuk kishte rreshtur së dhëni prova si vrasës gjakftohtë i bashkëpunëtorëve të tij. Çuditërisht, ata e prisnin fundin e tyre “të qetë” – madje duke deklaruar me patetizëm se ndjehen të “lumtur” ngaqë “partia ime po më dënon”.
Prandaj sfida ndaj regjimit terrorist të Enver Hoxhës nga klasa intelektuale viteve 90-të, mes të tjerash shihej edhe si një sfidë nga brenda sistemit, pavarësisht se Enver Hoxha kishte ndërruar jetë, dhe se vet Ramiz Alia kishte filluar një sëri reformash “të buta” – që në thelb do të thoshte se regjimit i kishte ardhur fundi.
Që prej asaj kohe Sali Berisha është në qendër të politikës, duke ndikuar thellësisht në ndërtimin e kësaj Shqipërie që kemi sot. Sigurisht që ai nuk ishte vetëm, por mund të thuhet se ne jemi produkt i “politikës në grup” nga lidershipi i tre partive, dhe Sali Berisha ishte njëri prej dinosaurëve prehistorik të kësaj politike. Ai pati një karrierë të jashtëzakonshme politike, dy herë President dhe dy herë Kryeministër, duke i vënë vendit vulën e vet shumë zhvillimeve politike, ekonomike, sociale dhe kulturore. Shqipëria që kemi sot, padyshim që është edhe produkt i Sali Berishës.
Edhe Ilir Meta në vitin e largët 1990 ishte aty – një djalë i ri dhe ambicioz – i gatshëm për të bërë karrierë, siç do të provohej më vonë, me çdo çmim dhe mjet. Faktet tregojnë se Ilir Meta provoi të gjitha pozitat më të larta të shtetit shqiptar; Ministër, zv.Kryeministër, Kryeministër, Ministër i Jashtëm, Kryetar Parlamenti dhe President. Asgjë tjetër nuk ka mbetur pa provuar në hierarkinë e shtetit.
Edi Rama u gjend aty rrotull më 1990, por me sa duket, tentativa e parë nuk rezultoi me sukses. Ishte Fatos Nano ai që e solli nga Parisi në Tiranë në vitin 1990, për t’i dhuruar së pari Ministrinë e Kulturës dhe më pas Bashkinë e Tiranës për 11 vjet. Që atëherë, Edi Rama njeh vetëm ngjitje në shkallët e pushtetit, për t’u kthyer vitet e fundit në njeriun më të pushtetshëm në Shqipëri – pas Enver Hoxhës.
Ajo çka e bën interesante karrierën e personazheve tona, është fakti se ata kanë ndërtuar krejt infrastrukturën njerëzore të insititucioneve – ligjzbatuese, ekonomike, kulturore dhe mediatike të vendit. Zor se mund të gjendet një zyrë e shtetit shqiptar ku mund të mos militojnë njerëzit e këtyre personazheve, që në thelb, ata kanë si prioritet absolut interesat e shefave të tyre. Gjithçka në botën shqiptare sillet rreth Edi Ramës, Ilir Metës dhe Sali Berishës. Çdo gjë që lëvizë, në tokë, ajr dhe det përdoret pa mëshirë në funksion të interesave të tyre. Ata janë në gjendje të bëjnë jetën dhe vdekjen, pasurinë dhe varfërinë, shiun dhe diellin – të ndryshojnë Kushtetutën dhe ligjet e vendit, të vjelin taksa dhe tatime, të përdorin shtetin sipas nevojës. Mbi të gjitha – ata sot vendosin edhe për vitet që akoma nuk i kemi jetuar, për dekadat e ardhshme.
Ilir Meta i bëri vend vetes mes dy të mëdhenjëve në një luftë epike, duke u imponuar fort si pushtetbërës i domosdoshëm, pragmatist dhe i paskrupullt. Në një logjikë pragmatiste ai ka të drejtë në gjithçka ka bërë përgjatë karrierës së tij, por produkti është një Shqipëri që ne nuk e meritojmë. Duket se ne qytetarët kemi mbetur peng i tre individëve që qëndrojnë në krye të piramidës, të mbërthyer në një labirinth-kurth pa rrugëdalje, të dënuar të mbështesim njërin ose tjetrin, të paaftë të shkëputemi nga fabula e tyre e pushtetit të përjetshëm. Ata kanë në dorë edhe emocionet tona, të cilat i komandojnë përmes medias së kontrolluar, duke shpikur kauza të mbushura me “moral të lartë” për të drejtat tona, të drejta që nuk i gëzuam kurrë.
Përndryshe, ne duhet të kishim një Shqipëri tjetër, me të drejta bazë të garantuara, dhe të gëzonim një jetë dinjitoze. Nëse Sali Berisha, Fatos Nano, Edi Rama dhe Ilir Meta do të ishin burra shteti, emri i tyre do të ishte në histori, dhe ne nuk do të jetonim në këtë lloj Shqipërie. “Produkti” i tyre është kthyer në një grackë për ne, ndërsa ata e mbrojnë me çdo kusht staus quon-në, përndryshe, ne e kuptojmë trikun./Liberale.al/
