Një nga shqetësimet filozofike të shkrimtarit ishte ai raportit që krijohet mes individit dhe shoqërisë.
“Jetojmë si individë. Jetojmë me veten gjatë gjithë kohës-quajeni po të doni egoizëm-, ka momente të pakta, të rrufeshme ku ne mbajmë qëndrim…dhe këtu hyn institucioni, hyn morali”, thotë autori.
Durim Taçi ishte një ndër pretendentët për Çmimin Kadare të këtij viti, i fituar nga shkrimtarja Vera Bekteshi, me “Pusulla të Verdha”.
Ajo që juria e Çmimit Kadare nuk desh ta privonte lexuesin, ishte pikërisht romani “Liqeni në mes të detit”, i këtij autori.
Libri, mes fiction-it letrar dhe rravgimit psikologjik, vjen si i treti në trilogjinë e Durim Taçit.
Pas “Extra Time” dhe “Një Prani në Ikje”, autori përuroi “Liqeni në mes të detit”, në mjediset e Universitetit Europian të Tiranës.
Romani i ri vjen si pjesë e kolanës “Leteratura” të shtëpisë botuese “UET PRESS”.
Siç zbulon kryeredaktorja e shtëpisë botuese, Suela Mino, veçantia e këtij romani është rrëfimi në vetë të dytë, teknikë jo e zakontë në letrat shqipe, që sipas saj “kërkon mjeshtri rrëfimtarie dhe shkrim të sinqertë për të ruajtur raportin e lexuesit me tekstin”.
Autori thotë se ideja për ta vijuar një narrativë në vetë të dytë, i erdhi pas romanit “Extra Time”. Ky libër i parë i trilogjisë, siç rrëfen Taçi, u shkrua i gjithi në vetë të dytë.
“Extra Time ishte preludi i një projekti të ri që kisha për shkrimin. U formësua pas disa kualifikimesh, leximesh, pas një shkollë filozofie në Milano…Doja të ndryshoja dhe me “Extra Time” ishte ky ndryshim. Vijoi me “Një prani në ikje” dhe mund të mbartej për librin e ardhshëm”.
Shkrimtari sqaron më tej se trilogjia është vijimësia e natyrës stilistikore e jo përmbajtjesore. Librat mund të lexohen veçmas.
Ai flet edhe për teknika të tjera – të padukshme për lexuesin – por që e qasin këtë të fundit me leximin dhe krijojnë mundësinë për të parë gjurmën që ka leximi e të mund ta ndjekin.
Sepse, gjurma për autorin, nuk ka vetëm histori, por edhe perspektivë.
Kryeredaktorja, Suela Mino, ndalet te rravgimet psikologjike të këtij romani fiction.
“Janë një element i shtuar për t’i kthyer sytë te individi, për të prodhuar reflektimin te lexuesi që bën dallimin mes letërsisë së mirë dhe asaj të konsumit”, thotë ajo.
Autori e pohon se romani, që në titull, të fton drejt mendimit. “Mund të jetë raporti mes individit dhe shoqërisë. Ky liqeni është individi pak a shumë”.
Individi shpërfaqet në këtë libër, jo nga një protagonist, por në katër personazhe kryesore.
Një psikologe, që justifikon edhe atë çka autori kërkon të kumtojë, një mësuese, një trajner noti një agjent imobiliar, Mateo, një njeri që do detin dhe liqenin. Liqenin më pak, sepse i duket vetja si i burgosur. Me tokën nuk sillet aq mirë, sepse shet dhe ble banesa. Liqeni, thotë autori, është ai vetë.
Durim Taçi pohon se e ka distancuar qëllimshëm narratorin. Me raste, ky i fundit është përdorur edhe si personazh. Një prej teknikave në përqasje të leximit, thotë ai, me një ndikim nga shkrimtari Philip Roth.
“Liqeni në mes të detit” thotë studiuesi dhe kritiku Virion Graçi në parathënie, është ikje nga autobiografizmi, një histori tërësisht ‘italiane’. Vetë autori jeton prej vitesh në Itali dhe është shkrimtar dygjuhësh.
“Autori është gjendur si rastësisht në vendngjarje, është thirrur në heshtje të shkruajë, të zbulojë,
të bëjë kronistin e një vdekjeje aksidentale a vrasjeje të paramenduar; rrëfimtari është gjendur aty të hapë siparin e një shfaqjeje fragmentare, ta restaurojë besnikërisht dramën e fshehur, t’i bëjë personazhet të luajnë vetveten, jo dukjet e tyre të kamufluara”, shkruan Graçi.
Dy histori dashurie të shndërruara në tradhti bashkëshortore janë për romancierin Durim Taçi, më tepër se histori rozë. Sipas kritikut, ky roman i Durim Taçit është lajm i mirë në historinë e romanit bashkëkohor shqiptar.
Kryeredaktorja e UET PRESS, është e bindur se ky roman do të ngjitë te lexuesi, sepse nuk vjen me retorikë, nuk është moralizues dhe ka një prani të sinqeritetit.
